Mevzumuz: Harbiye Açıkhava'daki Ebru Gündeş-Serdar Ortaç konseri. Durumumuz: Fena! Konser sonu kararımız: Acilen toparlanmalıyız, üstümüzden Ebru Gündeş geçti, birkaç gün tatile çıkmalıyız. Hadi baştan alayım. Alaturkaya bayılan iki kız arkadaş olarak iki hafta önceden biletleri kaptık. Açıkhava tıklım tıklım. Müzik giriyor, Ebru Gündeş çıkıyor! Bir şarkı, iki şarkı derken Gündeş şapır şapır terliyor. Terlemeyi bırak, üzerindeki gelinliğin ağırlığından adım atamıyor. Üstüne kendini Günay'da zannedip, protokolde oturanlarla şarkı arasında konuşuyor. Seyirciyle en ufak bir teması yok yani. Ses tesisatı da kulakları patlatan cinsten olunca, bu konser bitmez Allah bitmez! O zaman ne yapacaksın şarkılardan fal tutacaksın. İyi de fal bizi tutmadı ki! Misal bana çıkana bakın, sevgilim söylesin diyorum "Sen telafisi olmayan, en büyük hatam benim" çıkıyor. O da yan yattı mı! Neyse ki sonunda Serdar düet için sahneye geldi de hem seyirciyi, hem Gündeş'i kurtardı. Üç kere Ebru'nun duvağını oradan oraya taşıdı, dört kere taşlı nota sehpasının yerini değiştirdi. Az kaldı iki su da yerleri silecekti. Öyle hiperdi (Biri kımıldamaz, öbürü durmaz, nasıl ikili ama!). Ve aradan sonra beni Açıkhava'da tutmaya kimsenin gücü yetmedi.