Yağmur güzeldir, kartpostal gibidir, her şey temizlenip arınacakmış gibi hissettirir; biraz romantiktir, biraz hüzündür... Yağmurluklarla, yağmur botlarıyla yapılar yürüyüştür; hele el ele tutuşacağın biri varsa daha da şahanedir. Benim için mesela... Battaniyenin altına girmek, elimde sıcacık çayım ya da kahvemle güzel bir film izlemektir, kitap okumaktır ya da uyumak! Normal şartlar altında yağmur böyle hissettirir, bunları yaşatır insana değil mi? Ama Türkiye'de neler yaşatıyor görüyoruz günlerdir... Yağmur felaket getiriyor, ölüm getiriyor... Evsiz barksız, çocuksuz, umutsuz bırakıyor, perişan ediyor. 2010 Avrupa Kültür Başkenti seçilen bir şehrin valisi çıkıp "Büyük yağış geliyor, Allah bizi korusun" diyebiliyor. Hangi ülkede böyle bir şey var ya! Hiçbir şey yapmadan, el açıp dua etmemiz bekleniyor resmen. Bir başka yetkili çıkıp "Yine yağmur yağacak, evlerinizi terk edin!" diye açıklama yapabiliyor riskli yerde yaşayanlara. Peki nereye gidecek bu insanlar, adres gösteriyor musun? Yok! E söylemek ne kadar da kolay. Siyasetçiler elbette fırsatı kaçırmıyor. 'Sen öyle demiştin, ben böyle yapmıştım' saçmalıkları... Kimin umurunda kardeşim sizin 'kim haklı' kavganız? O da yetmiyor... Yağmur bu ülkede sigorta şirketlerinin de ikiyüzlülüğünü ortaya çıkarıyor. Büyük mü büyük sigorta şirketleri gazetelere "Geçmiş olsun, mağdur vatandaşlarımızın acısını paylaşıyoruz" yazılı siyah ilanlar verip, arkadan seli sigorta kapsamından çıkarmak için her yolu deniyor. Herkes kendi derdinde yani... Sel mağdurlarının derdini çözecek, evsiz barksız kalanlara çözüm önerecek, yol gösterecek bir Allah'ın kulu bile yok. Sadece kavga izliyoruz günlerdir. Yeter artık, içim şişti benim.