Teoman sonunda doğru yolu, daha doğrusu kendine dair doğru açıklamayı buldu! Yıllardır "Müziği bıraktım" diyordu anlamıyorduk, bu adam niye müziği bırakıyor durmadan diye kafamız karışıyordu. Nihayet kendini tekrar etmekten kurtuldu, felsefenin Nirvana'sına ulaştı. Dedi ki, "Tembellik kariyeri yapıyorum..." Helal olsun!
Bugüne kadar yaptığı en mantıklı, varoluş kaygılarına dair en doyurucu, insanı derin derin düşünmeye, kendini sorgulamaya iten açıklama bu!
AYLAKLIK BİR FELSEFE
Beni birden bire heyecanlandırmasının bir altyapısı var aslında. Bundan iki hafta önce Niksen felsefesiyle ilgili okumaya başladım. Niksen felsefesi en basit ifadesiyle "Hiçbir şey yapmamak" veya "Suçluluk hissetmeden rahatlayabilmek, mola verebilmek" olarak tanımlanıyor. Kavramın özünde; bilinçli olarak enerji ve zamanımızı bir amaca ya da bitirilmesi gereken bir işe harcamamak yatıyor.
Aslında Teoman bir yönüyle İlya İlyiç Oblomov... Gonçarov'un 1849'da yazdığı bir romanda adı geçen kişi...
Kişi ve romanın bir önemi yok aslında, konu bu karakter üzerinden bir varoluş trajedisi olan Oblomovluk kavramının literatüre girmesi... Bu da bilinçli bir tembellik/atalet halini anlatır. Ama lütfen dikkat! Bu bir uyuşukluk değil, aksine fazla uyanıklık, her şeyin farkında olma, bir adım ötesini görme halidir.
İster Niksen deyin, ister Oblomov hepsi aynı kapıya çıkıyor. Eskilerin deyimiyle aylaklık! Aylaklık da bir felsefe kimse bunun farkında değil. Negatif bir algısı var aylaklık kelimesinin. Oysa ne kadar önemli bir kavram. Aylaklığı "teorik düşünmeye yönelme" anlamında yorumlayan görüşün kökleri Aristoteles'e kadar uzanır. Hatta felsefenin üstadı, felsefe üretimi için aylaklığın şart olduğunu söyler!
TEOMAN'IN ASKERİYİM
Yani hayatın tüm ihtiyaçları ve konforu ile ilgili hesabı kapanmış olanlar için, bir nevi tuzu kurular için, biraz da düşünme meraklısıyla felsefese yapma zamanı gelmiştir.
Bu yönüyle bakacak olursak Teoman bundan sonra en iyi şarkılarını yazacak, en güzel cümlelerini kuracak. Çünkü o tembellik kariyeri yapıyor. Yani ıvır zıvırı dert etmeyi bıraktı, kendine döndü ve düşünüyor. Düşünen insan üretir. Ve aslında aylaklık aslında bir mutluluk öğretisidir.
Bundan sonra şahsen ben Teoman'ın askeriyim. Açtığı yolda ilerlemek, tembellik kariyeri yapmak ve daha çok üretmek tek hedefim...
KORKARDIK ONDAN
Reha Muhtar'ı siz ekranlardan, anchorman olarak tanırsınız. Ben geçmişinde televizyon haberciliği tecrübesi olan bir muhabir olarak! Show Haber'in en agresif olduğu dönemler... "Acı var mı acı" diye ekranı kaplayan bir yayın yönetmeniydi O! Cüceleri ve absürd konuları haber bültenine taşıyan, zorlandıkça zorlanan bir ekibi vardı... O zaman da korkuturdu Reha Muhtar işin özeti...
Biz o zaman rakip televizyonun muhabirleri olarak bile korkardık ondan. Onunla çalışan iş arkadaşlarımız başlarına gelenleri anlatınca, "Şükür atv haber ekibindeyiz" derdik...
Bülten istediği gibi gitmeyince ekibi gece yarılarına kadar haber merkezinde tutması, sinirlendiğinde haber masası altındaki kadehini fırlatması, küfürler, hakaretler hep duyduğumuz şeylerdi... O zamanlar haberciliğin doğası sandığımız şeylerin şimdi bir adamın hastalıklı halleri olduğunu anlıyorum.
Kişi aynı, durumlar farklı. Olay bir haber merkezinde geçmiyor, bir aile kurumunda cereyan ediyor. Aynı agresyon, aynı tansiyon, aynı mobbing, aynı hakaretler, aynı ego! Ben en iyisini yapıyorum, en iyisini biliyorum, başarımın arkasında bu var hali...
Yıllardır bitmeyen bir velayet hikayesi takip ediyoruz magazinden... Deniz Uğur'un hayatı tam bir dram ama hikayenin Reha Muhtar bölümü tam bir trajedi bence...
Ses kayıtları, ortaya atılan iddialar, Show Haber'in o zamanları olsa, günlerce suyu çıkana kadar acı var mı acı diye inlete inlete haber yapardı Muhtar... Şimdi keşke, biraz sakin olsa ve çocuklarını düşünebilse...
