İNSANLARIN bir dış görünüşü var; bir de kendisiyle veyahut en yakınlarıyla baş başa kaldığı anlar. Sosyal mecburiyetlerinden arınmış, dünyevi ihtiraslarından soyunmuş, özüne dönmüş. O haliyle tanıdığınızda her insanı sevebilirsiniz.
Geçenlerde, Ahsen Unakıtan'la sohbet ederken, bir yandan da bunları düşünüyordum. Bir, medyaya yansıyan haber ve yorumlara bakın, bir de, Ahsen hanımın doğal ve sevecen haline. Kemal Unakıtan, en fazla hedef alınan bakanlardan biri. Tabieşi de ister istemez yaralanıyor. Oysa bakın bana neler anlatıyor: "Ben bütün insanları severim. Kendim için istediğim güzel şeyleri başkaları için de temenni ederim. Kendime yapılmasını istemediğimi de başkasına yapmam."
Siyasetin kötü tarafı da bu galiba. Sahne ışıkları altındasınız. Kamuoyu sizi asıl kimliğinizle değil, üzerinize yapıştırılan yaftalarla tanıyıp değerlendiriyor. Kimse, dıştaki kabuğun altındaki insanı görmeye çalışmıyor.
Birbirimizi sevmek istersek, daha derin bakmayı öğrenmeliyiz. Biz birbirimizi sevdikçe ve sevgimizi ifade ettikçe, belki dünya da daha yaşanır bir hal alır.