Sovyetler Birliği'nde görev yapan bir diplomat dostum anlatmıştı şimdi size nakledeceğim hikâyeyi...
Bir zamanlar, Ermeni vatandaşlarımız, Türkiye'de Ermeni asıllı kız bulmakta zorlandıkları için, yurtdışında yaşayanlar arasından seçerlerdi eşlerini. Eğer, Sovyet blokunda kalan bir ülkeden kız almışlarsa, bir daha Türkiye'ye dönmelerine izin verilmezdi. Komünist rejim, seyahat etmelerine müsaade etmezdi. İşte bu durumdaki, Ermeni asıllı bir Türk vatandaşı, gelip gidip Moskova'daki Türk sefaretinin kapısını aşındırırmış: "Bana vize verin" diye yalvarır yakarırmış.
Her defasında kendisine izah edilirmiş ki, izni vermeyen Türkiye değil, Sovyetler Birliği. Sonunda vatandaşımız durumu kavramış ve bir daha Türkiye'yi göremeyeceğini idrak etmiş. O yıl, Türkiye Büyükelçiliği'ne geldiğinde elinde bir çanta dolusu para varmış. "Ben askerliğimi yapamadım. Bu içimde bir ukde olarak kaldı" diye söze başlamış ve devam etmiş: "Bu yüzden, Mehmetçik Vakfı'na bağışta bulunmak istiyorum."
Büyükelçilik görevlileri parayı teslim alıp Ankara'ya yollamışlar.
İşte bu noktaya dikkatinizi çekerim: Ankara'dan Dışişleri Bakanlığı'ndan "Teşekkür mesajı" ile bir "plaket" gelmiş.
Genelkurmay Başkanlığı'nın ilgili şubesi ise şöyle bir bilgi göndermiş:
"Askerliğinizi yapmadığınız anlaşıldığından vatandaşlıktan çıkarılma işlemlerine başlanmıştır."

***

Abdullah Gül'ün Ermenistan ziyareti, bu hikâyeyi hatırlamama vesile oldu. Düşmanlıkların temelinde çoğu kere yanlış değerlendirmeler ve hatalı tesbitler yatabildiği gibi, bir iyi niyet jestine, iki farklı zihniyet, zıt yorumlar getirebiliyor.
Mesela, Baykal, "Gül, Ermeni anıtına çelenk koysun" diye hamaset yapıyor. Ama solu temsil eden bir başka isim Ufuk Uras, maçı seyretmeğe Erivan'a gidiyor.
Bu arada, Baykal'ın hakkını koruduğu Azeri lider İlhan Aliyev, diyalog kapısı açılıyor diye memnun. Bu da konunun mizahi yönü.