Şiddet eylemleri yaygınlaşınca, insan hayatı, "istatistik parçası" haline geliyor.
Gazetelerdeki tablo, bu yorumu yapmama yol açtı.
* 13 Eylül 1992'de, ilk baskın: 22 şehit.
* 5 Haziran 2007'de ikinci saldırı: Kayıp yok.
* 22 Temmuz 2007'de: 1 Şehit
* 9 Mayıs 2008'de: 6 Şehit
* Evvelki gün: 15 şehit.
Toplam kayıp 44 şehit.
Sayılar yükseldikçe, acılar, istatistik rakamına dönüşüyor. Oysa her bir rakam, keder ve gözyaşı demek. Her bir rakamın ardında, yetim kalan evlâtlar, boynu bükülen ana babalar, sevgilisine doyamadan onu yitiren genç kadınlar var.
Ölümün istatistik parçası haline gelmesi, insanın, giderek önemini kaybettiğinin bir işareti de. Terör yoğunlaştıkça, Ahmet, Mehmet, Ali, Veli isimsizleşiyor ve 44 kişiden sadece biri haline geliyor.