İstanbul'da güzel tiyatrolar var. Oyunlardan biri, Gencay Gürün'ün genel sanat yönetmenliğini yaptığı "Özel Hayatlar". Hafif meşrep bir komedi. Ama hoşça vakit geçirilmesine imkân veriyor. Özellikle Hande Ataizi'ni merak ediyordum; başarılı bir oyun sergilediğini gördüm. İki yeni evli çiftin, balaylarını geçirmek için kiraladıkları otelde, yan yana iki odaya yerleşmeleriyle başlayan bir dizi ilginç olay. (Profilo Kültür Merkezi)
Nedim Saban'ın yönetmenliğini yaptığı iki farklı esere de gittim. Biri "Büyük İkramiye" (Profilo Kültür Merkezi), diğeri Zülfü Livaneli'nin kitabından yararlanarak senaryolaştırılan "Leyla'nın Evi". Kendi adıma, "Leyla'nın Evi"ni tercih ediyorum (Kenter Tiyatrosu). Bencillik ile sevginin karşı karşıya geldiği, gelenekle zamane gençliğinin çeliştiği, yer yer duygusallaşan bir oyun. "Büyük İkramiye"de ise, cemiyet hayatına ve medyada görünmeye meraklı olan sosyetiklere ince göndermeler var. Sonunda, zenginliğin mutluluk getirmediğini anlıyorsunuz.
" Cam" adlı oyunu, Caddebostan Kültür Merkezi'nde seyrettim. Önce mekândan başlayalım. Gerçekten çok hoş bir yer. Tiyatro salonu da son derece rahat. Dizilerden gelen sanatçıların seyirciyle buluşması, artı puan getiriyor. Cam'da da, Deniz Çakır, Dolunay Soysert, Mete Horozoğlu gibi dizi oyuncuları vardı. Tabii bambaşka konumdaydılar. Eseri Levent Kazak yazmış. Tesadüflerin, insanın hayatında oynadığı rolü anlatıyor. Son olarak, seyrettiğim iki filmi de tavsiye etmek isterim. Biri "Aşk Tesadüfleri Sever", diğeri "Eyvah Eyvah 2".
Ata Demirer, kem söz etmeden, güldürmeyi başarıyor. "Recep İvedik"ten çok farklı. Daha doğrusu benim meşrebime daha uygun.
"Aşk Tesadüfleri Sever" ise, tam da 14 Şubat'a uygun bir senaryo. Zaman zaman "Olmaz böyle tesadüf" diyorsunuz fakat gene de aşkın büyüsüne kapılıyorsunuz.