Geçen yılın Ekim ayından bu yana, Mete Tansu'nun önderliğinde yürüyen Otomobil'in Gazetesi için otomotiv sektörünün önde gelen hemen hemen bütün isimleriyle söyleşi yapıyorum. Hem duayen isimler, hem de genç yöneticiler sektörün sorunlarını ve Ankara'ya önerdikleri çözüm önerilerini anlatıyorlar. Şimdiye kadar dikkat ettim, hepsinde ortak bir korku vardı. Tarihin en kötü yıllarını arka arkaya yaşayan, bir otomobilin dahi satılmadığı günlere tanıklık eden ve pek çok çalışanını işten çıkartmak zorunda kalan sektör nihayet toparlanma işaretleri gösteriyordu. Ama her defasında Ankara bu büyümeye kendince bir fren koyduğu için de sektör olumlu gidişatı seslendirmek dahi istemiyordu. Onlar konuşmasalar bile rakamlar ortadaydı. Tüm zamanların en iyi satışı 2004'ün ilk aylarında gerçekleşti. Patlayan sadece içerideki otomobil satışları değildi aslında, ihracat da kendi rekorunu kırıyordu. Üretim kapasitesini artırmak için üreticiler yatırım planlarını öne çekmekle meşguldu. Derken, patlayan tüketici kredilerini 'dinlendirme' yöntemine başvurdu ekonominin dümenini tutan bakanlar. Ardından da verilen sözler geri alındı ve hurda teşviği kuşa döndürüldü. Otokoç Genel Müdürü Cenk Çimen'in açıklamasına baktım. Siparişi verilmiş 100 bin araçtan bahsediyor. Ciddi bir rakam. Sonra da şöyle bir çevreme baktım. Otomobil almak üzere olan ve belini yeni yeni doğrultan orta sınıf pek çok tanıdığım taleplerini ertelemeye yöneldi. Merak ediyorum şimdi, o 100 bin araç ne olacak? Satılamaz ise şirketler ne yapacak? Yabancı sermaye bu tarz girişimleri takip ediyor. Otomotiv şirketlerini bir kenara bırakalım. Verdiğini geri alan hükümet acaba, zaten 'hukukun üstünlüğü gibi pek çok konuda tereddütlerimiz var" diyerek gelmek konusunda çekimser kalan yatırımcılar üzerinde güvensizlik yaratmıyor mu?