Nerden nereye gelmişiz? Uladağ gazozlarının ve maden sularının üretildiği Bursa'daki tesisleri dolaşırken, şirketin ücüncü kuşağı Mehmet Erbak, duvardaki bir fotoğrafta bir maden suyu şişesini gösteriyor.
Yıl 1940. Gözümüzde canlanan bir bira şişesi oluyor. Erbak anlatıyor. 'O yıllarda Türkiye'de cam şişe yok. Karamürsel'deki Amerikan üssünde bira şişeleri toplanıyor ve temizlenerek, maden suyu şişelemesinde kullanılıyor.
Dedemlerin başka çaresi yoktu çünkü o yıllarda.' O dönemin sanayicileri hakikaten de yoktan var etmişler diye düşünmeden edemiyorum.
Uludağ Maden Suları ile Uludağ Gazozları bugün şirketin 3'üncü ve dördüncü kuşağı tarafından yönetiliyor ama Mete Öz gibi genel müdürlük koltuğunda oturan profesyoneller de hiç arka planda tutulmuyor. Peki gelinen nokta nasıl?
Yerli maden suyu üreticileri çok nitelikli suya sahip olsalar da yabancı markalarla fiyat rekabetinde geriden geliyor. Uludağ'ın dördüncü kuşak yöneticisi Ömer Kızıl, yabancı maden sularının şişesinin 1.25 liraya, gazozun 1 liraya satılırken, yerli maden suyunun şişesinin 35 kuruşa satılmasından üzüntü duyuyor. Neyse ki Uludağ'ın moda dünyasının ünlü ismi Dice Kayek'e tasarlattığı mavi şişesinde satışa sunduğu maden suyu var artık ve Kızıl'dan öğreniyoruz ki yeni şişelerde sunulan içimi daha kolay maden suları ile istedikleri fiyatı yakalamayı başarmışlar.
Uludağ'ın bugün cirosu 300 milyon liraya, dış satışları da 40 milyon liraya ulaşmış. Tesisi dolaşırken, ABD'den, Almanya'ya, İsrail'den Irak'a kadar birçok farklı ülkeye hazırlanmış ve etiketlenmiş gazoz ve maden suları görüyoruz. Özellikle katma değeri yüksek meyveli maden suları Kuzey Irak gibi pazarlarda büyük satış rakamlarına ulaşmış.
Uludağ gazozlarının Almanya'da 50 milyon kutu satıldığını duyunca şaşırıyoruz. Kızıl, "Almanya'nın herhangi bir şehrinde her 250 metrede bir Uludağ gazozları satılır.
Her dönercide mutlaka vardır" diyor. Almanya'nın tek başına cirosu 15 milyon doları buluyormuş.