Önce planda vadeyi uzattık ve ortaya Orta Vadeli Plan çıktı. Şimdi onun uygulama planı mahiyetindeki Bütçe sunuldu.
Bütçe, hükümetlerin "niyet mektubu" dur ve eğer ona sadık kalınır ise bir sonraki yılda ekonominin başına neler gelebileceğini, daha "güvenli" kestirebilirsiniz.
Bütçeye bu açıdan bakınca ilk göze çarpan, "seçim kokmadığı" ve tutturulabilir hedefler koyduğu ve "makul" göründüğüdür.
Türkiye, 1994 krizinde kalite, 1998'de rekabet, 2001'de de nakit akışı gerçeğiyle yüzleşti. Parasını sıfırlardan ekonomisini hiper enflasyondan arındırdı. Dinamik planlama kavramıyla birlikte piyasaların geleceğe bakışını kısa vadeden orta vadeye çekmeye başladı.
Bütün bunlar, zaten iddialı ekonomilerin geçmesi gereken "iyileşme koridoru"nun kilometre taşları...
Bu bütçe kemer sıkma ya da seçim bütçesi değil. Fazlasıyla "makul" bir 2011 yılı tanımlıyor.
Ancak belki de Orta Vadeli Plan'ın bitiş yılı olan 2013'ten itibaren, bütçe yapma alışkanlıklarımızı da sorgulamamız gerekecek.
1990'lar, iki yakası bir araya gelmeyen borçlanma ve faiz belgesi gibiydi. 2000'lerde güçlü restorasyonlar, faiz dışı fazla gibi kavramları benimsedik.
Fakat bütçemiz hâlâ, bir önceki yılın rakamlarından yola çıkılarak yapıla geliyor. Artık varlık sebebi ortadan kalkmış bakanlıklar, birimlerin kara delikleri, "ödenek" alabiliyor...
Bunun yerine Sıfır Tabanlı Bütçe yaklaşımını oturtma zarureti, küresel kriz sonrasında daha da belirgin hale geldi. Sıfır Tabanlı Bütçe, harcama kalemlerinin bir önceki bütçeye göre değil, o yıl var olacak ihtiyaçlardan yola çıkarak sıfırdan belirlenmesi esasına dayanıyor.
Nitekim ülke ekonomisinin vardığı büyüklükler ve kurumların derinlikleri, sıfır tabanlı bütçeye geçişi "mümkün" hale getirmiş bulunuyor.
Bakan; bu bütçenin "Maastricht kriterlerini" tutturabilecek niteliğine vurgu yapıyor. Bana göre yeni kriter, kendi kriziyle boğuşan AB olmamalı.
Sıfır Tabanlı Bütçe ile pekala bizler Ankara Kriterlerini oluşturabiliriz.
