Soma son olur diyorduk. Olağanüstü tedbirler geliştirdik ama Karaman madeninde 18 canımız, sular altında mahsur şimdi. Misal madenci ücretini 2 bin liraya çıkardık. Bazıları dün bu adımı "en önemli tedbir" olarak takdim ediyordu.
Burada traji-komik olan, madencinin ücretini artırmanın, onun güvenliğini sağlamayacağı gerçeğini göz ardı etmemizdir. Daha yüksek ücret ödeyen maden sahibi, öğle yemeğini ocakta yeme zorlamasına başvuruyor. Oysa aslolan madenci başına güvenlik yatırımı ve tedbirini artırmaktı, bunu yapamadık.
Şu ayıptan kurtulalım artık. İş kazalarında Avrupa 1'incisi, dünya 3'üncüsü olmak bize yakışıyor mu? İlk 10 ekonomi hedefiyle örtüşüyor mu? Akılları buluşturup çözüm üretmek yerine birbirimizi suçlamak, nasıl bir cinnet halidir?
Patron, işlerini krallığı görüp mikro iktidar alanında dilediği gibi davranabiliyorsa...
Sendika, koyun pazarlığı gibi ücret pazarlığı yapıp, onun dışındakileri, misal işyeri güvenliği eğitimi denetimini ihmal ediyorsa...
İşçi, "burası riskli, güvenlik sağlanmadıkça çalışmayı reddediyorum" delikanlılığını gösteremiyorsa...
Denetçi, "ben söyledim, patron yapmadı" kolaycılığına sığınıp sorumluluğu kendi sorumluluk alanının ötesine taşıyorsa...
Kamu otoritesi iş güvenliğini sağlamayan patronu cezalandırmıyorsa...
Medya, facia gününde manşet atıp daha sonra fikri takip yapmıyorsa...
Her gün 180 iş kazasında ortalama 4'ümüz ölmeye, 6'mız iş göremez hale gelmeye devam edecektir.
Neticede, en güçlü yasa dahi onu savunan insan yoksa iş cinayetleri önlenemeyecektir. Soma, Kozlu, Esenyurt ve yüzlercesi... Kaybedilen canlar, akan kanlar, ateş düşen haneler... Çıkarılan yönetmelikler, atılan nutuklar, uygulanmayan yasalar, uyulmayan tedbirler...
Sahi biz işyeri güvenliğini gerçekten istiyor muyuz?