Çözüm sürecinde geldiğimiz merhale yeni zenginlik kaynağının hayatımıza olumlu etkisini haykırıyor adeta... Silahlara vedanın bize sunduğu cesur yeni dünya önümüze serilirken bunun coşkusu bence daha büyük olmalıydı.
Teröre gömdüğümüz 1.1 trilyon lira ile neredeyse milli gelirimiz bir kez daha katlanabilirdi. Şimdi terörün yıkımının yerini ülkenin yapımı alıyor. Terörsüz yarının ülkeye sunacağı nimetleri yeterince fark etmemiş gibi davranıyoruz.
Bölge STK'ları ve iş dünyası Dolmabahçe açıklaması ardından silahların susmasını heyecanla karşılarken, çözüm süreciyle "kaybedecek" kesimlerin suskunluğu dikkat çekiyor.
Nitekim benzer tespiti, Güneydoğu Genç İşadamları Derneği Başkanı Hakan Akbal yapmış: "Nasıl ki Özgecan olayında Türkiye'deki farklı düşüncelere sahip kesimler tek yürek olduysa, böylesi tarihi ve devrim niteliğindeki ittifak çağrısında daha büyük bir coşku görmek isterdik."
Sahi, neden? Batılı STK'ların Özgecan olayı ile yakaladığımız o duygunun benzerini sergilememesinin sebebi ne ola ki? Bana göre birinci sebep sürecin uzaması... Bu da coşkunun zamanla yatışmasını sağladı.
Fakat ikinci sebep, bence çözüm sürecinin temelini oluşturuyor. O da kalıcı barışı toplum olarak kanıksadığımızı gösteriyor. Silahlara vedayı içselleştirdik. Şehit cenazesi gelmeyişine alıştık. Türkü Kürdü ile normalleştik.
Tam da bu yüzden, süreci baltalamak isteyen girişimler akim kalıyor, çözüm ile elindeki gücü kaybedeceklerin kirli oyunları işe yaramıyor, ölüm üzerinden bölgenin yarınını şekillendirmek isteyenler güçsüzleşiyor.
Güneydoğu iş dünyası silahlara veda ile ülkemizin önünde açılan fırsatlara odaklanırken kriz çıkarmak için her fırsatı gözetenler sanki silahlara "hüzünlü veda" duygusu içinde konuşuyor.
Silahlara vedanın coşkusu, Türkiye'nin yarınına inananlarda... Bu yarında yeri olmayan eski zihin yapısındakilerin hüznünü kabul etmemekle birlikte anlaşılır buluyorum.