Başarılı olup da binleri, milyonları peşinden sürükleyip de derin bir yalnızlıkla baş başa kalmayanını görmedim, duymadım.
Şöhretin, galibiyetlere doymamanın, çok çalışmanın, hedefe kilitlenmenin, azla yetinmemenin, mükemmelin peşinde koşarken kendini hırpalamanın, sınırları zorlamanın bedeli bu.
Yalnızlık...
Cuma akşamı Harbiye Açıkhava'da Tarkan'ı izlerken başarı ve yol arkadaşı yalnızlığı düşündüm.
Sezon başında Açıkhava'da iki konser vermişti Tarkan, şimdi dört konser daha. Kapıdaki kuyruğu, içerideki izdihamı görmeniz lazımdı.
Peki ya Tarkan'ın içindeki duygusal izdihamla karışık yalnızlık ne olacak?
Binlerce kişiyi eğlendiren, koltuklarından ayağa kaldıran, onların aşklarına, ayrılıklarına, hüzünlerine, sevinçlerine ortaklık eden adam o sahneden indiğinde neler hissediyor acaba?
Sadece alkışlanmak, takdir edilmek, binlerce kişiyle şarkı söyleyebilmek için nelerden vazgeçiyor acaba?
O hayran olduğumuz güzel adam için "Tarkan"lıktan sonrası derin bir yalnızlık mı?
Bence öyle.