Bugüne kadar hep aynı şey başıma geldi ama benim kafaya bugün dank etti.
Arkadaşlarım, ailem, sevgilim ve şimdi de köpeğim Mini... Kimi sevsem aynı şey; o bana ait değil.
O ille de kendi kafasına göre takılıyor.
Beni düşünmüyor.
Beni sevsin istiyorum ama o 7/24 sevmiyor, paşa keyfine göre kalbime yatıyor. Peşinden koşturuyor, dinlenmeye ihtiyaç duyduğumda anlamıyor, kaçıyor, zamansız kovalıyor, geceleri uyutmuyor, yoruyor. Canı çekince kolumun altına sokuluyor, sıkılınca ısırıyor. O gülümseyince içimde bahar oluyor ama o hep az gülüyor.
Dönüp dolaşıp gene bana geliyor ama bilmiyor ki gidince kalbim kırılıyor.
Korkarım insan sevilmeyi bekledikçe sevgisiz kalıyor. İyisi mi çok sevelim, sadece sevelim. Severken kendimizi de sevmeyi öğrenebiliriz belki. Zaten tüm mesele o değil mi?