Çocuk isteyene, çocuktan bahsedene ne derlerdi; "Allah hayırlı evlat versin." Doğru derlerdi.
Şimdi de ben diyorum ki; "Allah hayırlı ana baba versin."
Son dönemin trendi ünlü babalarının çocuklarının özel hayatı hakkında atıp tutması. Misal Ahu Yağtu... Son misal; Meltem Cumbul'un kayınpederi.
Bize hep "Babandır kızım, annendir kızım, kardeşindir oğlum" baskısı yapıldı.
Sanki kan bağın varsa bir ömür sırtında taşımak, her lafını yutmak, terbiyesizliklerini olası karşılamak zorundaymışsın gibi bir hal aşılandı.
Yok kardeşim, öyle bir dünya yok!
Hele bir yaşı devirdikten sonra hiç yok!
Öyle şeyler yaşıyorsun, öyle mücadeleler veriyorsun, öyle çok kırılıyorsun ki bir süre sonra fark ediyorsun artık anneni, babanı, kardeşini, dayını, kuzenini bile huyu için seviyorsun.
Onları ilişkinizin boyutuna göre sevgi kutularına koyuyorsun.
Bazen ciğerini söküp verecek kadar canına kattığın insan akraban bile olmayabiliyor.
Bazen anne bile bir evladını diğerinden daha çok sevdiğini itiraf etmek zorunda kalıyor.
Çünkü bütün mesele emek vermekte, özenmekte, kıymetini bilmekte, biricik olduğunu hissettirebilmekte.
Kimse kimseyi yemesin, tüm kalp kırıklıklarını tamir edebilecek, tüm bıçaklanmaların yarasını geçirecek bir kan bağı yok!
Onu koruyana, pamuklara sarana, af dilemesini bilene, gerçekten halini hatrını sorana, elini sımsıkı tutana, hastalığında ilacı olana, saçını okşayana, hiçbir şartta ilişkilerini satmayana, sadakatini bozmayana, dimdik yanında durana, mutluluğunu mutluluğu sayana bağlanır insan.
Şöyle slogan bir cümle patlatmak gerekirse; Kan bağı yetmez, gönül bağı bitmez.
Meltem Cumbul'un evliliği hakkında iki cümle edecekken coşup nerelere geldim. O zaman başka bir kutu açayım. Kutu kutu penseeee...