Tüm planlar yemeden-atma üstüne yapılmışken beşinci dakikada, ilk rakip atağında, kaleyi tutan ilk şutta ve ilk hatalar serisinde yenik duruma düştü Fenerbahçe... İlk 45 bittiğinde Fenerbahçe'nin kaleyi tutmayan iki şut girişimi daha vardı. Gerisi tam bir kör döğüşü...
Alman hakemin takdir haklarını da alamadı üstüne Fenerbahçe. Kimse memnun değildi. Ne beklenen agresiflik sahadaydı, ne de geriye düşen takımın tabela dengesi için çabası.
İkinci yarının başlamasıyla müthiş baskı tribünleri de sahaya döndürdü. Direkten dönen iki topun sonrasında, beraberlik golü de geldi. Ruslar tempoyu düşürmek adına her fırsatı değerlendirdi. Sağlık ekipleri, sahadakilerden daha çok koşar hale geldi. Alman hakemi de almışlardı arkalarına. Olmadık faulleri yaratıp, avantajları eleyip, olanları oynatan.
Her şeyi denediler turu geçmek adına. Kramp geçirmedik rakip oyuncu bırakmadılar sahada. Beraberlik sonrasında, maçı uzatmaya götürecek o ikinciyi çok istediler, ama bulamadılar.
Maçın bir de ikinci hikayesi var. Aykut Kocaman-Alex gerginliği altında ezilen, tribünleri bölen, illa ki bir haklının çıkması beklenen bir öykü. Kocaman'ın Baroni'siz orta sahası önemli bir stratejik hataydı. Baskılı kurgusunda rakip presi delemedi. Ceza sahası içine etkili girebilmek için Alex'i beklemek zorunda kaldı.
Bir başka ayrıntı, iki finalde de 15'te önemli oyuncularını sakatlıkla kaybetmek. Erzurum'da Volkan Demirel geldi kenara, dün Krasic. Her planınızı yeniden yapıp, bir eksik koz ile oynamak zor.
Böylesi üst düzey ikinci yarıda Fenerbahçe orta sahasının son 20'de oyundan düşmesi, Baroni hamlesi ile yeniden nefes alması sürekli olarak umudu sıcak tuttu. Şampiyonlar Ligi'nin affetmediği basit hataları bolca barındırmanın dışında zaafı yoktu Fenerbahçe takımının.
Tecrübeli oyuncularının beklentilerin altında kalması dışında da çok eleştirmeyeceğiz. Yol bitmedi, sadece değişti.