Perşembe günü son eksik halka (taraftar) tamamlandı. Galibiyet, ivmelenme için önemliydi. Orduspor karşısında ise detay önemliydi. Tribünlerle önce el sıkışılmıştı, şimdi ise sarılma zamanı.
Aykut Kocaman', takımının temposuzluğu, oyuncularının maçı istekli algılamaması ve heyecanlandıran futbolun sergilenmemesi ile eleştirildi. Bunu çeşitli nedenlere bağladılar. "Kondisyonu yok" diyenler zaten üç gün sonra bir daha konuşmadılar. En klasiği ise Aykut Kocaman'ın saha kenarında sakin kalmasının problem edilmesi oldu.
Her şey daha önce konuşulanların aynısı kalmasına rağmen, dün Fenerbahçe öne istekli koşular atan, rakip kaleyi şutlarla döven, defans arkası koşular yapan, topu tehlikeli bölgede almaya çalışan, iki kanattan da etkili yaklaşıp ceza alanı önünde verkaçlarla pozisyon kovalayan, ikinci topları kazanan bir takım olmuştu. Bunu dinamizmine borçlu. Statik takım olmaktan sıyrılıp, "Herkes her yerde oynar" hale geldiler. Her oyuncu kendi alanını yaratınca, disiplini ve direnci ile takdir kazanan Orduspor, özelliklerini yansıtamadı maça. Pas organizasyonunda da yenik düştüler, orta saha varyasyonlarında da...
Sow'un golü bir baş yapıt. Kuyt ile aralarındaki pas köprüsüne her maç bir tuğla daha koyuyorlar. Birbirlerini daha iyi anlıyor, okuyorlar. Sow'un çabukluğunu kuvvetiyle birleştirdiği, temiz vuruşu sonrasında, "kırkırdakçıları", kıkır "darttığı" bölümün sonuna gelindi.
Bu maç başkalaşmanın, baş kaldırışıdır aslında. Eleştirilen noktalar olacaktır. Özellikle basit top kayıpları ve son bölgedeki yanlış seçimler veya pas şiddetleri. Aykut Kocaman oyuncu performansına endeksli bir takım olmaktan çıkardı Fenerbahçe'yi... "Performans" ile "performanslar" genişliğine getirdi. Her oyuncunun kendi sorumluluğunu üstlenip, istikrarı paylaştıran düzenin başlangıcıdır bu.