Fenerbahçe kendi klasiğini sergiledi. Bir an önce topu kapıp, hızlıca rakip kaleye koşmaktan başka planı yoktu. Sezon başından beri alternatifli bir set de yapmadıkları için, rakipleri göbeği kalabalık tutarak karşıladılar.
Bu yüzden "pozisyon vermedik" diye maçı yorumlayan Peraira, neden pozisyona giremediklerini analiz etmedi. Sanıyor ki, yetenekli ön tarafı zaten ona maçları kazandıracak. Gol yememeyi daha çok önemsedi.
Elbette kaliteli oyuncuların, özellikle "duran toplarda" farklılık yaratacağı belli. Bir çok karşılaşmada da bu özellikler ile puanlar toplandı. Oyun kalitesi sınırlı olsa da, oyuncu yeteneklerinin ön plana çıkmasıyla iddia korundu.
Bunları yeni yazmıyoruz; neredeyse sezon başından beri bu fikri, değişik cümleler kurarak tekrarlamak zorunda kaldık. Ama mutluydu bazıları... Hatta takımın iyi defans yapması ile gururlananlar bile vardı. Bu arkadaşları kısaca; "tabelacılar" olarak niteliyoruz. Eğer orada "galip" yazmazsa, bu eleştirilerin çok daha fazlası da onlara ait olacak.
Peraira'nın karar çapını, 62'de Ozan ve Alper'i kenara alıp, Nani- Fernandao hamlesi ile gördük. Çok hücumcu, çok gol anlayışı. "Soksana bir forvet kardeşim" diye birisi bağırdıysa arkasından, bilemeyiz tabii.
Orta sahanız kadar iyi takımsınız. Rakip ceza alanına top taşıyamazsanız, isterseniz beş santrafor sokun oyuna. Forvetinizin pozisyona girmesi için pas alması lazım. Bunu orta sahanız yapar.
Mustafa Reşit Akçay'ın rakibi de oyunu da, oyuncularını da maça mükemmel hazırladığının da altını çizmemiz, böylesine yüksek konsantrasyon ile yaptırdığı mücadeleyi de takdir etmemiz gerekiyor.
Fenerbahçeliler, şimdi gözlerini Beşiktaş'ın maçına dikecekler. Eğer galibiyet haberi gelirse, yeni bir hesaplaşma dönemine girerler.
