Sezonun sloganını hak eden bir anlayış ve vücut diliyle sahaya çıkan ve oynayan bir takım izliyorduk. "Yeniden" diyen Fenerbahçeliler için, "buradayız" diyerek oynayan bir takım izledik.
Cocu'nun eksiklerine veya imkansızlıklarına rağmen, "istenen" oyun için organize ettiği, gençlerin sorumluluk aldığı, ustaların onlara katıldığı ilk 45, tartışılmaz bir resitale dönüştü.
İstanbul'un bunaltıcı neminde oynadılar. İlk defa seyircilerinin karşısına çıkıyorlardı ama "yeniden" çağrısının eşliğinde, "Biz de yaparız" mesajıyla oynamaya çalışıyorlardı. Elif ve Barış'ın hem baskının altında, hem de kulübenin verdiği güvenle takımın parçası olduklarını da seyrettik.
Elif bilinmeyenler arasında, keyifli bir "sekiz numara" performansının sahibi oldu. Attığı gol elbette önemli, ama daha göze batanı, ikinci topları bekleyerek hücum kararında kendisini bir numara yapmasıydı. "İkinci toplar" özelinde de maçın öne geçeni oldu Fenerbahçe. Baskı oyununda, tribünleri keyiflendirecek dikine anlayışta en önemli kriterde de rakibe üstünlük sağladılar. Hazırlık maçlarının teknik değerlendirmeleri genelde hatalıdır. Çünkü rakip de bu tartıda yüzde 100'ü ile oynamaz. Fakat verdiği fikir sezonun nasıl geçeceğinin ipuçlarını taşır. Üç genç oyuncunun transferine rağmen 40 bin kombine alarak, "İnandık" diyen taraftar grubunun karşısına, "Biz başkayız" pankartını taşıdı Fenerbahçe takımı.
Kadıköy'ün en sevdiği resim; gençlerin ayağına gelen topu seyretmek bu takımda var. Santraforsuz oyunu; ikili forvetle 'Alper - Guiliano) önde baskılı hale getirmek de var. Başkanının sahaya çıkmasını, takımdan daha fazla heyecan yaratması da var. Dediğim gibi; sonuç hiç önemli değil. Oyuncuların ve tribünlerin vücut dilidir bu maçın gerçek yorumu. Yani; kalpler beraber...
