Üç maçtır aynı senaryonun, patinaj yapan hatalarıyla, neredeyse tüm maçı oynadılar. Yapmaları gerektiğinden uzak, yeteneklerinin farkında olmadan, kendilerine bir oyun aklı yaratmadan, rakibin baskısı altında "yapamayanlar" grubu gibilerdi.
Fransızlar; "İyi biten her şey iyidir" diyerek geçiştiriyorlar böyle durumları. Bursa'nın, Malatyaspor'un ya da Göztepe'nin önde yaptığı baskıyı aşabilecek pas köprüsü de kuramadan, baskı altında olmadıkları anlarda bile topla barışamadılar. Pazartesinin hayal kırıklığını (Benzia) cuma günü yeniden tahtaya yazmak, muhtemelen teknik bir karar değil.
Sağ kanat organizasyonu ile Malatyaspor'u çaresiz bırakmışlardı, Göztepe'yi de buradan geçtiler. Pazartesinin kazanımlarını, bu maça yansıtmak, rakibi pozisyonsuz bırakmak bu maçın önemli notlarındandı. "Koş" deyince uğraşan ama "yap" dediğinizde ayarları şaşan bu kadronun 1-0'ı yakaladıktan, rakip 10 kişi kaldıktan sonra bile, direksiyona geçememesi, zaten bu sezonun "kanser" objesi. Tolgay'ın oyuna girmesi ile top öne doğru daha etkili taşınmaya başladı. Bir oyuncu, bir fikir ve birçok cesaretli koşu. Birden bire "al topu, ver geri" dönemi, Benzia ile birlikte sahanın dışına çıktı.
Moses ve Tolgay'ın tribünlerde yarattığı heyecanın üstünde Zajc gibi dikine oynamayı tercih eden bir oyun karakteri de eklendiğinde, sahadaki "ağır çekim zekalar" da olmayacak. Daha kaliteli, tehdit eden bir tarzı beklemeliyiz.
Fenerbahçe yedeklerine baktığınızda forma rekabetinin boyutunu da hesaplarsınız. Bu rekabetin doğru yönetilmesi, Fenerbahçe'yi sezonun kararını verecek "Ligin ağabeyi" rolüne tekrar taşıyabilir.