Dün Rize'de günümüz futbolunun istediği ilkelere tam ters kutup teşkil eden bir ilk devre izledik. Maçın başlamasıyla birlikte çok erken, inanılması zor bir görüntü ortaya çıktı. 45 dakikanın sonuna kadar da devam etti. Sanki son maç oynanıyor, iki takıma da beraberlik yetmiyor, 90 dakikanın bitimine az bir süre kalmış, artık ya atarım ya yerim prensibi sahaya yansıyor.
Pres yok, orta sahalar karşılıklı çok rahat geçiliyor, kendi alanında top kazanan takım hiçbir engel ile karşılaşmadan rakip 18'e ulaşıyor. Böyle bir tabloda teknik analiz yapmak da mümkün değil. Üstelik karşı 18'lere çok rahat ulaşan takımlar kötü tercihlerle hem yeterli üretkenliği sağlayamıyorlar hem de bulduklarını kolayca harcıyorlar. Bu yarıdaki tek gol de kornerden geldi.
İkinci yarıda doğal olarak yenik durumdaki Rize'nin daha fazla risk alacağı bekleniyordu. Bu riskler karşısında Trabzonspor'un zaman zaman tehlikeli kontratakları da gündeme gelecekti. Ama bu yarının en çok üstünde durulması gereken noktası, skor avantajına sahip Trabzonspor'un kümede kalma mücadelesi veren rakibi karşısında 10 pozisyon vermesiydi. Ancak Rizeli futbolcuların beceriksizliği ve istikrarlı kaleci Hakan'ın mükemmele yakın performansı, skoru tuttu. Son dakikalarda da Trabzonspor ikinci golü bularak işi bitirdi. Dünkü maçta beni şaşırtan bir diğer nokta da Trabzonspor'un en istikrarlı futbolcusu Mehmet Ekici'nin alışılmış dışı kötü performansıydı.
Son paragrafta da Ersun Yanal'a bazı sorular sormak istiyorum...
Değil koşacak, yürüyecek hali bile olmayan Cardozo'ya nasıl forma verilip 52 dakikada da tahammül gösteriliyor?
Kanat savunucusu özelliği olmayan Yusuf'u sol beke koymakta ısrarın neden?
Bu kadar zamandır görevde olmasına rağmen neden saha içi planlamasında en ufak bir ilerleme yok?
Bana göre yabancıların içinde en yeteneklisi ve iş yapanı Waris'e neden görev verilmiyor? n Galip durumdaki bir takım, ikinci yarıda rekor sayıda kale önü tehlikesini neden yaşıyor?