Duygusallığı bir tarafa bırakıp maç öncesi objektif bir teknik analiz yaptığımda çok zor bir gece geçireceğimizden hiç kuşkum yoktu. Nedenlerine gelince...
Her şeyden önce İzlanda bize her zaman ters gelen bir rakip. Her karşılaştığımızda fizik güç ve ikili mücadele olarak dün gece de dahil olmak üzere bizden üstünler. Ayrıca taç atışları da dahil duran toplar en büyük gol silahları. Bizim de kalemize gelen duran toplarda senelerdir gideremediğimiz sıkıntılarımız var. Dün gece de yine beklediğim durumlarla karşılaştık. İzlanda taktik olarak da bizim Fransa'ya uyguladığımızın aynısını sahaya yansıtınca çok olumsuz bir ilk yarı yaşadık. Topu bize bırakıp takım halinde kendi alanlarını kapatarak yardımlaşmalı presle bize 18'lerine yaklaşma fırsatı dahi vermediler.
Çok tehlikeli rakip ataklarla karşılaştık. İki duran toptan iki gol yedik ancak bu kadar kötü bir ilk devre sonunda Dorukhan'la bir gol bulmamız ikinci yarı için moral ve ümit oldu. Rakibi de tedirginliğe itmiş oldu. İkinci yarının ortasına kadar yine topa sahip olma oranı bizde olsa da etkili ataklar geliştiremiyor, zaman zaman da ciddi üçüncü gol tehlikeleri yaşıyorduk.
Son bölümde ise oyun tamamen bizim kontrolümüze geçti. Aşırı enerji sarf eden rakip de yorulup önceliği skoru korumaya verince yoğun bir baskı kurduk ama bunlar üretkenliğe dönüşmüyordu.
En net pozisyonu bir duran topta Merih'le kullanamadık. Sonuçta da yine bir İzlanda deplasmanı yenilgiyle bitti.
Bu maçta tabi en büyük şanssızlığımız son anda sakatlık dolayısıyla önemli bir ön libero Mahmut ki duran toplarda da bize fayda getirecekti, daha da önemlisi Cengiz gibi adam eksilten etkili forvetimizin olmayışıydı.
Bu, takımımız adına ciddi eksiklik oldu. Artık Euro 2020'deki kaderimizi içeride oynayacağımız İzlanda rövanşı belirleyecek.