İzlanda'daki yanardağın külleri beni Berlin'de mahsur bıraktığında; soğuk bir kentte yaşayamayacağımı, bir kez daha anlamıştım. Kaçmaya çalıştıkça keskin ve kederli bir aşk acısı gibi içine işler soğuk. Kurtulamazsın. Kazaklar, paltolar kifayetsiz kalır. Arada bir yüzünü gösteren her güneş parçasına sığınmaya çalışırsın. Aşk acını sağaltacak umuduyla gülümseyen her kadına sığındığın gibi. Ve şükredersin bir Akdeniz ülkesinde yaşadığına. Sözü yaza getireceğim. Her ne kadar, yüzünü gösterip gösterip yağmura dönse de; biliyoruz ki, artık kapının eşiğinde. Yıpranmış ve yorgun gövdemizi yazın sıcağı teslim alacak. Bazen sıkılsak, oflayıp püflesek de; bizi olduğumuz gibi kabul eden bildik ve anaç bir orospunun kollarına bırakır gibi bırakacağız kendimizi yazın kollarına. Sıcak duygularımızı 'söndürecek'. Her şeyi daha az yapacağız. Yaşam denilen bisikletin pedallarını daha ağır çevireceğiz. Hayat biraz daha yavaş akacak. En azından biz öyle sanacağız. 'Yaz şarkıları' çıkmaya başladı. 'Yazın okunacak kitaplar' listeleri yayınlanıyor. 'Haftanın Tortusu' gibi ağır, kanırtıcı siyasi sayfalar geriye düşüyor. Yüreğimizin ve beynimizin arka sıralarına oturtuyor onları. Hayat sinemasındaki yer gösterici çocuk. Oktay Rifat, "yaz içerde biz dışarda bize kolay hüzünlerle savrulan külleri kalmıştı mevsimin' der ya! Uzun lafın kısası: Yaz içerde, biz dışarıdayız! 'Haftanın Tortusu' sayfası yaz boyunca yok. Tabii ki 'Darbeder' de. Heybemizde kalan küçük birkaç parçayla eylülde tekrar görüşmek üzere şimdilik veda ediyoruz. Sürç-i lisan ettiysek affola.