Ebru Şallı’nın oğlu Beren Tan 19 yaşında kocaman delikanlı oldu: Çok canlar yakacak!

2019 yılında Uğur Akkuş ile evlenen Ebru Şallı, Harun Tan ile evliliğinden dünyaya gelen Beren Tan'ın son hali sosyal medyaya damga vurdu. SOSYAL MEDYADA PAYLAŞIM YAPTI Ünlü manken Ebru Şallı, 19 yaşındaki oğluyla pozunu sosyal medyada yayınladı. İLGİ ÇEKTİ Ünlü mankenin anne-oğul paylaşımı kısa sürede sosyal medyayı salladı. YAKIŞIKLILIĞINA YORUM YAĞDI! Mankenin 'Berom' diye seslendiği oğlu, yakışıklılığıyla sosyal medyada en çok konuşulanlar arasında yer aldı. İŞTE O PAYLAŞIM: 'ÇOK CANLAR YAKACAK' Bazı takipçiler Ebru Şallı'nın oğlu için 'Çok canlar yakacak', 'Mankenlere taş çıkarır', 'Maşallah çok yakışıklı' gibi yorumlarda bulundu. Ünlü manken Ebru Şallı'nın Harun Tan ile evliliğinden dünyaya gelen oğlu Pars Tan, 2 yıl boyunca mücadele ettiği lenfomaya henüz 10 yaşındayken yenik düşmüş, 16 Nisan 2020'de hayatını kaybetmişti. 'Ponçiğim' diye sevdiği oğlunun acısı ile sarsılan Ebru Şallı ona olan özlemini her fırsatta haykırıyor. Ebru Şallı son olarak oğlu Pars'ın doğum gününü sosyal medya hesabından paylaştığı kareler ile kutladı. Pars, yaşasaydı bugün 13 yaşına basacaktı. Ebru Şallı'nın takipçileri duygusal kareler ile bir kez daha hüzne boğuldu. Ebru Şallı'nın oğlu Pars Tan'ın doğum gününü kutladığı o paylaşıma şunları yazdı: 'İyi ki doğdun melek oğlum Ponçiğim Tommysiyle beraber. Seni tarifsiz seviyorum. İyi ki doğurmuşum seni iyi ki 🤍 Melek Ponçiğim ben hep seninleyim🙏🏻 25.09.2010...' Acılı anne Ebru Şallı oğlu Pars'ın ölüm yıl dönümünde video ve resimlerinden oluşan paylaşımlarıyla yürekleri parçalamıştı... Ebru Şallı'nın oğlu Pars'ın uyumadan önce annesine 'Sen benim sahip olduğum en güzel şeysin' demesi izleyenleri gözyaşlarına boğmuştu. İşte Ebru Şallı'nın oğlu Pars Tan'ın ölüm yıl dönümünde yaptığı hüzünlü paylaşımlar... Pars'ın bebeklik fotoğraflarını paylaşan Şallı, ardından oğlu ile arasında geçen bir konuşmanın da videosunu yayınlamıştı. Videoda Pars'ın 'Benim güzel anneciğim, ben sen kristalden daha çok seviyorum. Sen benim sahip olduğum en değerli şeysin' dediği duyuluyor. Ebru Şallı'dan oğlunun ölüm yıl dönümünde yürek yakan paylaşım | Video Ebru Şallı, oğlunun uyurken çekilen fotoğrafına ise 'Meleklerin uyuduğuna şahit oldum' notunu düşmüştü. CENAZEYE AİLE KATILDI 'BU ACIYLA BAŞETMEYE ÇALIŞIYORUM' Ebru Şallı, geçtiğimiz kasım ayında A Para'da ekrana gelen Günaydın Hafta Sonu'na konuk olmuş ve Pars'ın tedavisi sürecinde yaşadıklarını, bu acıyla nasıl baş etmeye çalıştığını anlatmıştı... 'Yaşadığım acı, tarifi olmayan bir şey, kelimelerin yeterli olabileceği bir durum yok. Dileğim kimse bu acıyı yaşamasın. Bodrum'a biraz erken gittim bu sene. Deniz havası ve yeşil ortam iyi geldi bana. Hayata tutunmaya çalışıyorum.' 'Ponçik'in istediği her şeyi yapmaya çalışıyorum. Çok yardımsever bir çocuktu, yardım kampanyası olduğu zaman aileyi toplardı.Ben de onu devam ettiriyorum. En büyük hayali barınak kurmaktı. O yüzden hayvanlar hep bizi buluyor, evimizde kedimiz var. İlik nakli sürecinde kedinin evde olmaması gerekiyordu ve bu durum Pars'ı çok üzmüştü.' Evlat acısıyla derinden sarsılan Ebru Şallı, oğlu Pars Tan'ın hayattayken yaşadığı acıyı şu sözlerle anlatmıştı... 'AĞRIDAN YÜRÜYEMEZ HALE GELMİŞTİ' ' Londra'da seyahatteydik. ' Anne, boynum ağrıyor' dedi. İki kardeş otel odasında yatakta zıplıyorlardı, dedim ki 'Herhalde zıplarken boynunu incitti' Neyse uçağa bindik, uçakta, 'Bacağım da ağrımaya başladı' dedi. Ertesi gün, okula göndermedim, direkt hastaneye götürdüm. 'Kas ağrısı olabilir' dediler. Basketbol oynuyordu çünkü. Röntgen, ultrason. Hiçbir şey çıkmadı. Kana da bakıldı, kan da temiz. Biz bir 10 gün, biyopsi yapılana kadar nesi olduğunu öğrenemedik. Öyle nazlı, mız mız bir çocuk da değildir. Ama inanılmaz ağrıdan duramıyordu, ağlıyordu, yürüyemez hale gelmişti.' 'HASTALIĞI ÖĞRENİNCE YIKILDIK' 'Geceleri ne yapacağımı bilemiyordum. Sonra tam vücut MR çekildi. Bizim yıkım günümüz o gündür! MR'ın başındaki doktor, 'Sadece bacağında değil, vücudunun her yerinde, en az 22 noktada var' dedi. Dizimin bağları çözüldü, yere düşecek gibi oldum. Harun'la anladık ki, çocuğumuz bütün bedenini sarmış, yıkıldık! 'ALLAH'A O AĞRILARIN AYNISINI BANA VER DİYE YALVARIYORDUM' 'Ponçik'in ağrılarını durdurmak için morfin verilmeye başlandı. O ara da biyopsi sonuçları geldi, bir kere daha yıkıldık! 8 yaşındaki Ponçik'imizin Lenfoma olduğunu öğrendik. Bana sonsuz bir güveni vardı. Ama kötü hücreler, bedenini ele geçirdiğinde çok ağrısı oluyordu. Allah'a yalvarıyordum, o ağrıların aynısını ben de hissedeyim diye. İnanır mısın, bir süre sonra ben de hissetmeye başladım...' 'BİRİ İÇİME ATEŞ ATMIŞ GİBİ' 'Hissettiğim acı, işte o ateş topu...' diyen Şallı acısını şu sözlerle ifade ediyor: 'Birileri, içime atmış gibi. Üzerinde alevler olan bir top. Oradan oraya çarpıyor içimde. Dönüyor dönüyor, tüm vücudumu sarıyor. Sonra kora dönüyor, o koru da hissediyorum. 'Bitti mi yoksa?' derken, yangın tekrar başlıyor. İlacın ya da herhangi bir şeyin fayda edeceğini düşünmüyorum. Belki mental olarak bir süre edecektir. Ama sürekli ilaçla da yaşanmaz. Yapacak bir şey yok, ateş düştüğü yeri yakıyor. Ömür boyu da yakacak. 'BEN ARTIK UYUYAMIYORUM' Cansız bedenine son sarılışım. O melek yüzüyle huzur içinde uyurken ki hali, hiç gitmiyor gözümden önünden... Ben artık uyuyamıyorum, beynim uyumayı reddediyor. Vücudum yorgunluktan iflas edip uyumak istese de beyin direniyor, uyumuyor. İlaçla uyuyabilmek istiyorum ve dua ediyorum 'N'olur oğlumu rüyamda görebileyim' diye.' 'Şu anda da saçma belki ama 'Üşüyor mu, aç mı?' diye düşünüyorum. Tabii ki makul bir açıklaması yok ama, 'Beni çok özler, o bensiz ne yapar ki?' diyorum. Ben ilaçlarını filan verirken, gözlerimin içine bakardı, o kadar güvenirdi bana. Şimdi tabi düşünmeden edemiyorum: 'Korkuyor mu? Üşüyor mu? Karanlıkta mı? Aydınlıkta mı? Nerede?' O yüzden mezarına, 'Ponçik benimlesin!' yazdım o gün. 'Nerede olduğunun hiçbir önemi yok. Annen seni bırakmayacak, hep yanında...' NASIL BİR ÇOCUKTU? Çok başka bir ruhtu. Bilge bir çocuktu. Herkese bir şeyler öğretti, ailede. Bana çok düşkündü, ben de ona. Beren'le olduğu gibi onunla da özel bir bağ vardı aramızda. Ponçik, galiba benim en yakın arkadaşımdı. O yüzden 'yarım' hissediyorum şu anda kendimi. Birbirimizin yansıması gibiydik biz. Tabii ki herkes düşkündür çocuklarıana ama amansız bir hastalıkla mücadele ederken, 7/24 yanında oluyorsunuz. İkimiz ortak oda kullanıyorduk. Çünkü gece bakımı vardı. Alması gereken ilaçlar vardı. Hem annesi hem hemşiresi hem sırdaşı hem arkadaşıydım. Bana ilişkimle ilgili tüyo bile veriyordu, 'Şöyle yap, böyle yap!' diyordu. Matrak, hayat dolu, dünya tatlısı bir çocuktu. Şefkatli, sevecen. Bir gün bile bana sormadı, 'Ben ne zaman iyileşeceğim? Ne zaman diğer çocukları gibi okula gideceğim?' diye. 'Ben neden bu hastalığa yakalandım?' diye isyan etmedi. Çünkü üzmek istemedi, kimseyi. Hele beni... Asla! Gözümün içine bakardı bir mutsuzluğum var mı diye. Ben de onu üzmek istemezdim. Hastanede aşağı iner, tuvalette ağlayıp ağlayıp, sonra yüzümü toparlayıp, öyle çıkardım odasına ve gücümü toplayıp, 'Hadi şimdi Monopoly oynayalım!' derdim. Ama hisleri kuvvetli bir çocuktu. Biz, birbirimizin içini okurduk.