Dün 10 Kasım'dı ve yine her türlü hatadan, eksikten, zaaftan arınmış... Tüm kararları doğru, iyi, makul bir Atatürk imajı topluma servis edildi. Geçmişimizi, elbette saygıyla ama aynı zamanda sakin, gerçekçi, rasyonel bir biçimde değerlenmekten aciziz. O derecede ki Atatürk'ü bizzat tanımış olanlar dahi bu durumda. Örnek mi? İşte manevi kızı Ülkü Adatepe ... Bakın ne diyor:
"Atatürk bana yüzme öğretmek istemişti. Fakat hiçbir zaman zorlamadı. Müthiş bir ikna kabiliyeti vardı. Florya'da deniz kenarında demirler vardı. Ben onların üstüne çıkıp oynardım. Bir gün evdekilere, 'Bir daha o demirlerin üstüne çıkarsa itin, denize düşsün, su yutunca çıkarırsınız' demiş. Onlar da hakikaten beni denize ittiler. Böylece bol su yutarak yüzmeyi öğrendim." ( Ateş Çelik'in röportajı, Vatan, 10 Kasım ) Değerlendirmedeki çelişkiyi fark ettiniz sanırım. Adatepe önce, " Hiçbir zaman zorlamadı... Müthiş bir ikna kabiliyeti vardı" diyor... Ardından da 'ikna' ile alakası olmayan, düpedüz 'zorlama' kategorisine girecek bir 'denize ittirilme' anısı anlatıyor.
Adatepe şanslıymış da, olay bir ruhsal travmaya yol açmamış. Ben çocukluğunda tam da böyle davranıldığı için denizden korkan birkaç kişi tanımıştım.
"Atatürk amacına ulaşmak için insanları kah ikna eden, kah zorlayan bir kişiydi." Bunu niye söyleyemiyoruz, niye kabul edemiyoruz; anlamıyorum!

***
Bu söyleşiye ilişkin garip bir nokta daha var: Ülkü Adatepe, "Atatürk manevi çocuklarını kızlardan seçmişti" diyor...
Neden Atatürk'ün manevi evlatlarından Abdürrahim Tuncak'ı es geçiyor?
Afet (İnan), Sabiha (Gökçen) gibi ve Ülkü gibi öne çıkan kızlarla kıyaslandığında, Abdürrahim ikinci planda kalmıştı. Hatta biraz itilip kalkıldığını dahi söylemek mümkün.
Yine de Atatürk'ün manevi evlatlarından bahseden haberlere, yorumlara bir bakın: Tuncak'ın adına pek az rast gelirsiniz. Bu konuda bir 'suskunluk', adeta bir 'üstünü örtme', 'unutturma' çabası var. Baksanıza Adatepe bile bu görmezden gelenler kervanına katılmış.
Tuhaf değil mi?