Vesayet rejimiyle mücadele ettiğimiz o güzel günlerde defalarca yazdım ve söyledim: 23 Nisan'a çocuk bayramının monte edilmesi, ulusal egemenliği (milli hâkimiyeti) sulandırmaktır.
Vesayet rejiminin sahibi olan asker kafası ve onu destekleyen orta sınıf yaptı bunu...
Halbuki Meclis fevkalade önemlidir... İnönü'nün anılarında var: Kurtuluş Savaşı günlerinde, eleştirilerden bunalan Mustafa Kemal, iki kere Millet Meclisi'ni kapatmak istiyor.
İsmet İnönü, "Sakın yapma... Eğer Meclis'i kapatırsak, bütün meşruiyetimizi yetiririz" diyerek onu engelliyor. Meclis olmasaydı Milli Mücadele yapılamazdı.
Ancak... Atatürk vefat ettikten sonra vesayetçiler her fırsatta Meclis'i ve milletvekillerini kötülemiş ve aşağılamıştır.
Örneğin, başta Akbaba olmak üzere, vesayet yanlısı bütün karikatürlerde milletvekilleri... Cebinden paralar fışkıran fırıldakçılar, orak-çekiçli şapka takan komünistler, takunyalı-tespihli şeriatçılar olarak çizilmiştir. (Darbeci asker ise daima yüceltilmiştir.)

Milli irade balon oldu
Ben "vekillerin tamamı pırıl pırıl insanlardır" demiyorum elbette. İçlerinde sürüyle çürük elma var...
Ancak milli irade diyorsanız, milli iradeyi önemsiyorsanız... İşte o iradenin somutlaştığı mekân Meclis'tir, somutlaştığı kişiler ise milletvekilleridir.
İnternet aracılığıyla yayınlanan 23 Nisan tebriklerine bakıyorum: Çoğunda görsel malzeme olarak küçük çocuklar ve renkli balonlar var.
Peki milli egemenlik nerede? Yok! Çünkü çocuk kavramı, bütün şirinliği ve yarattığı olumlu duygularla Meclis'i eziyor.
Milli egemenlik açısından daha da vahimi ne biliyor musunuz? Her ne kadar öğrencileri yönetici koltuklarına oturtma müsameresi bu yıl kaldırılmış olsa da... Siyasetçiler oy kaygısıyla çocukları ön plana çıkarıyor. Milli egemenliği sulandırma tezgâhına bizzat vekiller de katılıyor.
Velhasıl alan razı, satan razı; ben ne desem boş...