Maskeler iniyor, yaldızlar dökülüyor; Esad ve Sisi'yle Beyaz Türkler arasındaki derin bağ çırılçıplak ortaya çıkıyor.
Baksanıza, canla başla Esad'ı ve Sisi'yi savunuyorlar.
Çünkü hiçbir zaman gerçekten "insandan yana" olmadılar; herkes için özgürlük istemediler.
Hep kendilerinden yanaydılar ve sadece kendi hayat tarzlarının özgürlüğünü önemsediler... Artık bütün canileri aynı anda lanetleyemeyecek kadar korkak olduklarını saklayamıyorlar.

***
Yalanlarının yüzlerine vurulduğu an... İşkenceye uğramış paramparça bedenlerin fotoğrafı karşısında böyle kılları kıpırdamaksızın nasıl durabiliyorlar, sanıyorsunuz. Çünkü hiç hayatı savunmadılar, sadece kendi hayat tarzlarını savundular.

***
Ah, sizi gidi küçük ruhlar!
Sosyal medyanın pek insancıl ve demokrat havaları atan mızmızlar tayfası.... İdeal insan aşkına sokaktaki insandan nefret edişiniz var ya, o kapı alçaklığa açılıyor, farkında mısınız?
Geçenlerde kıyı kasabalarımızdan birinde çekilmiş bir fotoğrafa rastladım. Bir kafenin girişine İngilizce olarak "Dikkat!
Aptallara geçit yok!" yazan bir tabela koymuşlar. Böyle bir yere girmek ne aptallık!


Pazarlama stratejileri, dijital teknoloji ve elbette popüler kültür bize sürekli "Yürüyorsan, müzik de dinle!"; "Burada biriyle sohbet ediyorsan, bunu orada olmayanlarla da paylaş!"; "Bakıyorsan, fotoğrafını da çek!" diyor.
Fakat olmuyor işte! Olamaz!
Böyle yürümek, yürümek değil. Sohbet hep kesiliyor, söz dağılıyor. Ve hiçbir fotoğraf "yaşantı"nın (experience) yerini tutmuyor, bakmak değil, uzun uzun bakmak gerekir.

***

Günümüz insanı... Yerinde duramayan fakat bir "yer"e de gitmeyen bir gündelik hayatın sıradan kurbanı. Hiperaktif ama bitkin. Baudrillard'ın ifadesiyle söyleyeyim: "Fiziksel sarfiyattan değil, sinirsel sarfiyattan" yorgun.


***
Bu dünyada "oyalanmamız" gerekiyordu! Oysa biz ne yaptık? Hiç sonu gelmeyecekmiş, bir gün çekip gitmeyecekmişiz gibi ciddiye aldık. Bu büyük yanlışın altından kalkma şansımız kaldı mı?