On yıldır Saracoğlu'nu "çıkılmaz" yapan neden, bu maçın da baş aktörüydü aslında. Golleri ve ustalığıyla Alex ışıldayacaktır ama Galatasaray oyuncuları için çim zemini "bataklık" haline getiren güç tribünlere aitti.
Rakibi kıskaca alıp, kendi oyuncularını dopingleyecek kadar patlama kuvveti yaratan. Ama bazı bölümlerde elindekileri sahaya atmakla, kendini taraftar sananları da barındıran o müthiş seyirci gücü, 10 yıllık süreci; "istikrar" damgasından kurtararak, artık "geleneklerin" arasına soktu.
Ne Rijkaard, ne de sahadaki oyuncuları taktikten haberdardılar sahada. Christoph Daum ise kurduğu stratejiden bir an bile ödün vermeden, "nasıl olsa" gelecek golleri bekliyordu. Vederson- Carlos ikilisi ile Galatasaray'ın suyunu kesmişti. Mehmet Topuz'un asla terk etmediği sağ kulvar da çalışmıyordu. 12'de gelen Alex golü ile birlikte kader ağlarını yine örmeye başladı.
İki taraf da futbolun peşinden ayrılıp yüzde yüz mücadele ile topu kalesinden uzak tutmanın peşindeydi. Öne geçme rahatlığı Fenerbahçe'nin ördüğü duvarı devamlı pekiştirerek Galatasaray takımını pozisyonsuz hale getirdi.

ALIŞMIŞ KUDURMUŞTAN...
Emre ve Alex gibi iki lider oyuncunun verdiği güven, Fenerbahçe takımının diğerlerini "vazgeçmeyen" haline getirdi. Her dakika, oyun kurgusunu Galatasaray'ın ellerinden uzaklaştırıp, Fenerbahçe için ısıtıyordu sanki. Rakibin "yalnızlığı" karşısında Kadıköy'ün "yenilmezleri" resitallerini yapmaya başlamışlardı.
Bu noktadan sonra "yine mi" sorusunun akıllarına düşmesiyle birlikte Galatasaraylı oyuncular için 90 dakika eziyeti başladı. Heyecanın tadına tat kattığı, ama ileri uç beceriksizleri (Alex hariç) nedeniyle çooook farklı bir skorun, tabelaya küskün kaldığını gördük. Kornerden golü yediler ama, başta Kazım, sonrasında Güiza kaçırdı net fırsatları. Ama alışmış, kudurmuştan betermiş. Bitiş düdüğü ile tanıdık sevinçlerin fotoğrafları ile, bilindik şarkıların geçişi başladı. Türkiye bir klasiğini daha yaşadı, hüzünler sahibinden ayrılmadı.