Hakkari Polis Evi'nin bahçesinde akşam yemeğindeyiz.
Vali bey ve kentin ileri gelenleri ile birlikte.
Söz çocuk sayısından açılıyor.
"Şunun şu kadar, bunun bu kadar çocuğu var" derken...
"Size Mehmet Adıyaman'ı anlatalım" diyorlar.
Adamın 4 eşi, 40 çocuğu var.
Bir gün, kamyonu evin önüne çekiyor, çocukları pikniğe götürecek.
Berçelen Yaylası'na.
Çocukları kucaklayıp, kucaklayıp kamyonun arkasına atıyor.
Tam gidecekleri sırada, dışarda kalan bir çocuk "beni de al" diye ağlıyor.
Mehmet Adıyaman onu, komşunun çocuğu sanıyor:
- Yavrum, bizimkileri zor yükledim... Bak, kamyonda yer kalmadı.
Çocuk, ağlamayı sürdürüyor:
- Buba... Ben de senin çocugunem.

***
Çocuk sayısı 40 olunca...
Baba kiminin adını bilmiyor, kimini de tanımıyor.