Papa Francis'in İstanbul ziyaretini haber kanallarından an be an izlerken bir Türk vatandaşı ve İstanbullu olarak nasıl gururlandım, nasıl mutlu oldum anlatamam. Görüntüleri tüm dünya televizyonlarına anında dağıtan Anadolu Ajansı müthiş hazırlanmıştı.
Papa'nın ziyareti sırasında tarihi yarımadanın helikopter çekimleri müthişti.
Papa, yanındaki heyetle birlikte Sultanahmet Camii ve Ayasofya Müzesi'ni gezerken, biz de bu şahane mekanlarla birlikte İstanbul'un tüm tarihi ve coğrafi güzelliklerini dünya ile birlikte kuş bakışı görme fırsatı elde ettik.
Bu yayın bir yandan ziyaretin 'uhrevi' niteliğini ve değerini ortaya koyarken, diğer yandan İstanbul'un turistik potansiyelini yabancıların gözleri önüne seriyordu.
Cami ve müzenin içinde askılı mikrofon ile yapılan ses aktarımları, en kritik noktalara yerleştirilen aktüel ve vinç kameralarla Papa'nın tarihi ziyareti 'canlı bir belgesele' dönüştürüldü.
Ama keşke ekranın bir yanında da yabancı izleyiciler için tarihi mekanları tanıtan İngilizce metinler akıtılsaydı.
Buraya kadar anlattıklarım, işin 'televizyonculuk' kısmıydı. Keyfimi ikiye katlayan ise görüntülerin dünya barışı adına bende uyandırdığı umuttu.
Papa Francis ve İstanbul İl Müftüsü Rahmi Yaran'ı Sultanahmet Camii'nde yan yana dua ederlerken görmek bana nasıl iyi geldi anlatamam. IŞİD denilen ne idüğü belirsiz örgütün kafa kestiği, camileri bombaladığı, Batı'nın son derece sistemli bir algı operasyonu sonucu 'İslam' ile 'terör' kelimelerini bir arada telaffuz ettiği, dünyanın yeni Haçlı seferlerine ve din savaşlarına doğru itildiği bir dönemde; Allah'ın evinde, iki farklı dinin temsilcilerinin, yolları ayrı olsa bile sonuçta aynı meydana çıkan ortak barış dualarını görünce herkes gibi ben de 'Bu dünya hepimize yeter. Niye bu savaşlar, kavgalar?' diye düşünmeden edemedim...