Sözünü ettiğimiz erkekler İtalya'da 'mammoni' diye anılıyormuş. Bizdeki karşılığı ise ana kuzusu. Anne baba evinin konforunu hiçbir şeye değişmeyen erkekler (Niye özellikle erkekler?) ayrı evde yaşamayı istemiyorlarmış. Bir araştırmanın ortaya çıkardığı gerçekler hayli ilginç. Örneğin İtalya'da erkeklerin çoğu sadece evlendiklerinde evi terk etmeyi tercih ediyorlarmış. Niye hep erkeklerden söz ediyorum? Çünkü yapılan araştırmada; ailelerinin yanında yaşamayı tercih eden erkeklerin oranı yüzde 36.5 çıkarken, kızların oranı yüzde 18.1'de kalmış. (Demek ki kadınlar hala özgürlüklerinin peşinde!) Buraya kadar anlattıklarımız; evlerinden ayrılamayan erkeklerle ilgili. Benim de çevremde çok sayıda insan var hala ailesiyle yaşayan... Ama gerçek 'mammoni'ler bunlar değil herhalde. Peki gerçek 'mammoni'ler kim? Yaşları kaç olursa olsun, "İlle de annem" diyen erkekler mi? Her yenilgide, her yalnızlık duygusunda teselli için annelerinin kollarına koşanlar mı? Yani aslında hiç büyümeyen adamlar mı? Fransa Cumhurbaşkanı Nicolas Sarkozy, çok sevdiği eşi Cecilia tarafından terk edildi. Ve bir anda annesi Andree Mallah çıktı sahneye. Birkaç hafta önce Sarkozy'nin çıktığı Çin gezisinde ona eşlik etti. Fransız gazeteciler Sarkozy'nin annesine 'Dadu' lakabını takmışlar. Eşinden ayrıldığı için yanındaki first lady makamı boş kalan Sarkozy, Çin'deki her ziyaret ve görüşmeye annesini de götürmüş. Ne dersiniz, Sarkozy'nin annesi sadece 'diplomatik bir partner' mi yoksa insanın hayata karşı güveninin sarsıldığı günlerde sığınabileceği en sakin liman mı? Bence ikincisi Bazı erkekler terk edilmenin ve ihanetin acısını başka maceralarda unutmaya çalışır. Ama bazı erkekler de en güvenilir limana döner; annesinin yanına. Kendine güvenini yeniden kazanmaya, şımartılmaya ve birilerinin bir tanesi olduğuna inanmaya, onaylanmaya ihtiyacı vardır çünkü. Yoksa kendini hep yenik hisseder.