Gezi olayları 31 Mayıs'ta göstericilere karşı yapılan "tuhaf" devlet teröründen sonra başka bir mecraya kaydı ve 1 Haziran'dan itibaren Türkiye'ye yönelik bir operasyon başladı. Ve bu tezgâhın ana hedefi de Recep Tayyip Erdoğan'dı. Ama o operasyonun başlaması devlet kaynaklıdır.

***
31 Mayıs provokasyonu tüm bu eylemcilerin "1848 barikatları" havalarına bürünmesini mümkün kılan yegâne olaydır. Yoksa barışçıl ve kendi çapında bir çevreci protestoydu bu. Eğer o hunhar baskın olmasa asla Türkiye'yi mahvetmeye yönelik bu sistematik şiddet olayları sosyal zemin bulamazdı. 31 Mayıs baskını meselesinin soruşturulması şarttır. Çadırların zabıtalarca yakılması, manyakça gaz sıkılması, bir metreden tazyikli su ile kırmızılı kadın fotoğrafı verilmesi, eli çivili sopalı sivil polisler gibi bir hukuk devletine yakışmayan kepazeliklerin sorgulanması ve yargılanması şarttır. Provokasyon önce devletin içinde aranmalıdır.
Öte yandan protestoların ilk başındaki duyarlılık çok önemsenmeli. O yurttaşlara da "ajan provokatör" falan demek hem ayıptır, hem aptallıktır. Bu ilk duyarlılığın herhangi bir siyasi angajmanı, projesi, darbe hevesi falan yoktu. Genç kadınların ağırlıkta olduğu bu hassasiyet iktidarı değil hak aramayı, muhatap alınmayı, dinlenmeyi, önemsenmeyi arzuluyordu.
***
O kart ve sahtekâr Taksim Dayanışma Platformu "Gezi ruhu"nu asla temsil etmiyor. Gezi ruhu diye yeni bir olgu varsa, bunu "Biz sinek ilacı arabasının arkasından koşmuş nesilleriz, gaz da neymiş" diye mavra yapan "Tüp kaçağını çakmak ile kontrol eden bir milleti biber gazıyla korkutamazsın" diye pankart asan, "Polis kardeş, gerçekten gözlerimizi yaşartıyorsun" diye otoriteyle alay eden 90 sonrası doğumlu gençler temsil ediyor. Bu yeni eğlenceli muhaliflerle Eski Türkiye'nin kaskatı ulusalcı, sosyalist ya da faşist tipleri arasındaki büyük farklar dikkatle teşhis edilmeli. Hükümet bu konuda dersler çıkarmalı.