Bundan 20 yıl önce Anadolu Kaplanları gerçeğinin adını koyduğumda, KOBİ tanımı Türkiye'nin gündeminde yoktu. Küçük ve orta ölçekli işletmelerin bu sevimsiz kısaltması, izleyen kriz yıllarında öylesine büyük işlevler yerine getirdi ki herkesin dilinde "başarı öyküsü" karşılığı kabul edildi.
Önce medya, ardından bankalar ve daha sonra KOSGEB'inden bakanlıklara dek hemen herkesin, KOBİ'lerle ilgili, yürüyen, yürümeyen destek planı oluşmaya başladı. Bunlar, çabuk doğan çabuk ölen, az sermaye ile fazla istihdam yaratan, kaybedecek şeyi olmadığından cesur, yeni pazarlara ve alanlara fazlaca düşünmeden girebilen dinamiklerdi...
OECD, DB, IMF gibi bütün kısaltmaların temsil ettiği küresel kuruluşlar, krizlerden bu kadar hızlı çıkıyor olmamızın mucizesini tanımlamada, KOBİ'leri işaret ediyordu.
Toplum, KOBİ'yi bu kadar içselleştirince, kaynakları tahsiste "pozitif tercih" sebebi oldular. Hatta 28 Şubat sürecinde, askeri- sivil generallerin hışmını göze alarak bu desteğimiz sürdü.
Ve 2001 krizi sonrası, şükür ki sürdürülebilir büyümenin, düşük enflasyon ortamında ekonomik dinamizmin iklimine vardık. Küresel krizle tanıştık ve kaynaların değeri daha da artıp, ölçek ekonomilerinin önemi ön plana çıkınca, KOBİ'leri körü körüne destekliyor olmanın maliyetleri de gündemimize geldi.
Biliyoruz ki bütün KOBİ'ler, aynı katma değeri üretmiyor. Çoğu asla büyümeyecek. Büyük bir bölümü, büyümeye paralel kurumsallaşamayıp silinecek.
Oysa kamu ve hatta KOBİ'lere fetişist boyutlarda değer atfeden firmalar, hatırı sayılır kaynağı, işlevine değil, boyutuna bakıp bunlara akıtıyor.
Halbuki her KOBİ, desteği haketmiyor.
Değer yaratabilenleri ayırt etmek ve onların kaynağını haketmeyenlere harcamamak için seçicilik gerekiyor.
Kaldı ki ölçek ekonomilerinin rekabeti dayattığı ortamda OBİ'leşmeleri gerekiyor. Niteliksiz KOBİ ile nitelikli OBİ (küçükler değil) ayırımı yapmaz isek, getirisini düşünmeden, zaten kıt olan kaynağı, çorak topraklara harcamış olacağız.