Galatasaray öne kalabalık çıkmayı, rakip sahada fazla olmayı sadece ilk üç dakikada denedi. Sonrasında oyun kontrolünü ve maçın hikayesi hakkındaki kararı Fenerbahçe'ye bıraktı.
Bu kaçırılmaz bir fırsattı ve Emre ile Meireles'in organizasyondaki pas köprüsü ile Fenerbahçe sahanın her yerini kullanmaya başladı. Selçuk'un üstüne uyguladıkları baskı ile de rakibine organize olma fırsatı vermediler. Veysel'in savunduğu sağ kanat üstünden etkili geldiler. Telles'in çaresizliğine, Yasin yardımı da yeterli olmadı. Ve maç özellikle ikinci 45'te Galatasaray yarı alanına yıkıldı.
Prandelli'nin ördüğü etten duvarın, karşıdan gelişen ataklarda gedik vermemesi, Fenerbahçe forvetlerini döndürmemesi önemli not. Bu istekli savunmanın topun kapıldığı anlarda sadece Burak Yılmaz'a uzun top üretmeye çalışması ise "panik" ya da "güven" eksikliği.
Caner ve Gökhan Gönül'ün taç çizgilerini iyi kullanmaları, oyun alanını büyütmeye çalışmaları bu yüzden. Belki kızacaklar olacak ama Fenerbahçe sanki Saracoğlu'nda, ligin diplerinde olan ve beraberliğe razı olan bir takıma karşı oynuyordu. Böylesine bir hüküm zenginliği, şampiyonluk mücadelesi yapması beklenen iki takım arasında ise, aradaki dengeler tartışmaya kapanır.
Bir taraf sadece durdurmanın peşinde, ötekisi ise çözüm üretmek için fikir ve hamle arayışında.
Sahada oyuncular arasındaki "saygı" önemliydi. Aynı titizliği tribünler göstermedi. İki takım da, iki teknik adam da kupayı penaltıların belirlemesine razı olarak bitirdiler 120 dakikayı. Kadlec'in kupayı belirleyen vuruşu, iki yıl aradan sonra Süper Kupa'nın sahibi yaptı Fenerbahçe'yi. Bu sonucu hak eden oyuna da sahiptiler. Çok ihtiyaçları olan, hak ettikleri bir sevince ve itibara uzandılar.
Ama bu maçı çirkinliklere fazla bulaştırmadan, insanları germeden bitiren iki oyuncu grubunu da tebrik ederek bitirmek gerekir yazıyı.

Sahada oyuncular arasındaki "saygı" önemliydi. Aynı titizliği tribünler göstermedi.