Hem uzun bir sezon oldu, hem de zorlu. Geçen hafta "racon" maçında Fenerbahçe son sözü söylemişti aslında; "Şampiyon kim bilmem, ağabey benim…" Müthiş bir kadro kurdular. İsmail Kartal da çok güçlü bir oyun buldu. 21'lik bir seri elde ettiler. Buldozer gibi gidiyorlardı. İşi hiç de öyle son maçlara bırakacak takım değillerdi. Sonrasında; olanlar (!) oldu.
Rekabet kendi adaletinden ayrılınca, iyi takım, iyi futbolcu, iyi taktik; anlamı kalmıyor. Altı beraberlik, bir yenili aldılar tüm sezonda. Büyük liglerin şampiyonlarına bakın; çok yakınlar, hatta benzerler bu sayılarla. Üç beraberlik, iki yenilgi ile şampiyon oldu Galatasaray. Enteresanlık da burada zaten; "Sistem" dediğimiz o yapı, daha fazla puan kaybetmesine izin vermedi aslında. Yangın çıktığı anda düdükler çalmaya başladı. Bekçi düdüğü değildi bunlar. Ben hakkımı Trabzonspor galibiyetinden sonra "helal" ettim bu takıma ve hocaya. Galatasaray karşılaşmasıyla ikiledim. Her şeye rağmen kazandılar bu maçları. Vazgeçmedikleri gibi, ne kadar karakterli olduklarını da gösterdiler. İslam (Çupi) Baba'nın vurguladığı, "Fenerbahçe büyüklüğü, başka büyüklüktür, adı konamaz" cümlesinin sahibi de bu özellikler zaten.
2018'de 0-0 biten maç sonrasında Galatasaray üç puan farkla şampiyon olmuştu. Üç penaltı pozisyonu vardı. Aykut Kocaman, "Bize bir tane verse, onlara da çalacaktı bir tane. Kazandırmayacaklardı maçı bize" dedi. Kumpasın ordusu bitmiyor, hesabını kapatmıyor. İşin başındakiler de yollarını açıyor. Bu yüzden, "Sizinle gurur duyuyoruz" pankartını açtı Fenerbahçe tribünleri. Kayıtlara en onurlu, en karakterli, en başarılı geçecek oyunculara hak ettiğini verdi. Bir ek daha yapayım; ben ilk defa gördüm böyle bir helalleşmeyi.