Diyor ki Ertuğrul Özkök; "Hata yaptım. Ahmet Kaya, çok sevdiğim bir müzisyendi. Magazinciler gecesinde ben de oradaydım ama o konuşmayı yapmadan kalktım. Bugün olsa onun hakkındaki o iki manşeti daha yumuşak atardım. Gerçi, aynı şey onun için de geçerli. Keşke o da öyle bir gecede düşüncelerini biraz daha yumuşak tonda dile getirseydi..."
Bunun üzerine Ayşe Arman haklı olarak soruyor tabii:
"Peki bu hatanın altından nasıl kalktınız?" diye...
O da cevaben diyor ki: "Dalga mı geçiyorsun? Gazeteciliğin kötü tarafı budur. Hatanın altından kalkamazsın! Çünkü o manşetler, o yazılar, sonsuza kadar orada kalır. Üstelik benim gibi sevmeyenin çoksa, ikide bir önüne konur. Bin kere özür dilesen de ağızlarından kurtulamazsın."
Sevgili okurlarım. Bu satırları pazar günü okuduğumda, onunla röportaj yapan olmayı çok isterdim. Çünkü, Ahmet Kaya'yı ölüme sürükleyen o manşetlerin sahibi bu adamın söylediklerine karşı, gözünün içine bakıp, şöyle demeyi çok isterdim:
"Evet Ertuğrul Özkök! O attığın alçak manşetler arşivlerde öylece duruyor. Sonsuza değin de duracak! Evet. Sen bin kere özür dilesen de o manşetlerinden dolayı tarih seni asla affetmeyecek!"
Bunun üzerine onun mesela, "Eee peki ne istiyorsunuz benden? Neden durup durup önüme koyuyorsun bu meseleyi?" diye sormasını beklerdim.
O zaman da derdim ki: "Ben bunları sen özür dileyesin falan diye yazmıyorum zaten Ertuğrul Özkök! Bilakis! Tüm bu yazılarımı senin bu davranışını yeni nesil tüm gazetecilerin anlaması için yazıyorum! Farkında mısın bilmiyorum ama ben aslında ne yapıyorum biliyor musun? Bana burun kıvırsan da, 'Bu da kim ya?' deyip kendi kendine kasılsan da sana unutamayacağın bir gazetecilik dersi veriyorum! Hani şu senin büyük panolara yazdırıp, Hürriyet'in binasında her yere astırttığın o basın ahlakı kuralların var ya! İşte aslında o kuralların ne olduğunu senin yaptıkların üzerinden gazeteci adayı tüm genç arkadaşlarıma anlatmak istiyorum! Ve emin ol ki çok da başarılı oluyorum!"