Yine gazetelerde bir haber ve tartışması var. İngiliz Elizabeth Adeney, 66 yaşında bir iş kadını ve hamile. Çocuğu ilkokulu bitirdiğinde 76 yaşında olacağını söyleyenlere "Kendimi savunmak zorunda değilim. Bu benimle bebeğim arasında bir mesele," diye yanıt vermiş. Gerçekten bu kadar basit mi? Annelik herkesin hakkı denilebilir. Ama çocukların da hakları var ve dünyaya gelirken onlara sorma şansımız yok. Ailenin yaşı niçin önemli? Sondan başlayarak gidilebilir aslında. Yani yaşlı anne ve babanın çocuğa göre erken yaşta öleceğinden ve çocuğun küçük yaşta ailesiz kalabileceğinden... Buna hemen itirazlar gelecektir. Yaşam süresinin uzadığı, ayrıca kimin ne zaman öleceğinin bilinemediği, çok genç insanların da ölebileceği ve çocukların öksüz, yetim kalabileceği söylenecektir. Bunların hepsi doğrudur. Yaşam süresi artmıştır. Artık ortalama yaşam süresi 80 ve üstüne doğru ilerlemektedir, genç insanlar da ölebilir. Tüm bu gerçekler, bütün olasılıkların bilinmesine karşın onları 50 yaşından sonra dünyaya getiren ve çocuk yaşta birinden mahrum kalan çocukları sizce ikna edebilir mi? 10-15 yaşındayken büyükanne ya da babasını kaybetmeye bile tahammülü olmayan bir çocuğa, yaşlılıktan dolayı kaybettiklerinin anne babası olduğunu anlatmayı hangi bilim çerçevesinde yapabilirsiniz? Küçük bir bebek doğduğu andan itibaren ilgi ve dayanıklılık ister. Gece uyanmaları, beslemeler, uykusuzluk sağlık gerektirir. Ayaklanmaya başladığı andan itibaren peşinde koşturan biri olur. Bu arada onunla oyunlar oynamak, yerlerde sürünmek, koşmak gerekir. Bunları yapabilmek ise daha genç, dinç bir beden, daha fazla tahammül demektir. Bunlar olmadan çocuk büyütülemez mi? Olabilir, ya çok disiplinli, koşmayan, ağlamayan, isteklerini büyükler gibi dile getiren, oynamayan, düşmeyen bir çocuk olması sağlanır ki, ruhsal açıdan sağlıklı bir çocuk olmayacağını bilmek için uzman olmak gerekmez. Ya da çocuğa ilişkin bu tür işlemlerin hepsini bir başkası yapar, çocuk oluşturması gereken bağı onunla oluşturur, onu özdeşim modeli olarak alır, ama o kişi anne babası olmaz.
KUŞAK FARKI GERÇEKTİR
Zaman değişiyor. Siz de çocuk ve gençken anne babanızın sizi anlamadığını, bazı yenilikleri bilmediğini ve yeni dünyaya ayak uyduramadığını düşünürdünüz. Aslında bunda gerçek payı yok değildi. Bazı konularda sizin gençliğiniz nedeniyle uygun olmayan davranışlarınız olsa da bazı durumlarda aileniz değişen koşullara ve sizin isteklerinize yabancı kalıyordu. Çünkü toplum hızlı değişiyor. Bazı ailelerle çocuklarının arasına televizyon, bilgisayar, video hatta sonrasında DVD, VCD gibi kavramlar girdi. 15 yaşındaki çocuk 60-65 yaşındaki büyükannesinin bu konulardaki bilgisizliğine inanamaz ve gülerken, büyükanne de onu anlayamamanın şaşkınlığını yaşıyor. Ama aradaki kuşak, anne ve babalar, onların uyumunu sağlamaya çalışıyorlar. Oysa büyükanne ve büyükbabaların yaşında olan anne babalarla çocukları arasındaki bu kopukluğu, anlaşmazlığı, uyuşmazlığı dengeleyecek kimse olmayacaktır. Kuşak farkı bir gerçektir. Ve arttıkça, anne babanın çocuğa ulaşması, anlaması zorlaşacaktır. Günümüzde, bu fark olmadan bile ailelerle çocuklar arasındaki kopukluğun oluşturduğu olumsuz sonuçlar ortadadır. Sonuçlarını görmek için çok beklemeye gerek yok. Doğal yollarla, anne babasıyla yaş farkı aşırı olan çocuklar, klasik deyimle 'tekne kazıntıları' şimdi de var. Onların sorunlarını ve yakınmalarını dinlemek, bunun bir bilimsel gelişme ve hak olduğunu tartışırken fikir edinmek için yeterli olacaktır.
ÇOCUKLARIN HAKLARI
Bunun bencilce bir istek olduğunu, kadının doğurgan ya da erkeğin gebe bırakma gücü olduğunu ispatlarken, bu ispatın ürününün mal değil, canlı, ruhu olan bir varlık olduğunu, hepsini reddedelim, unutalım. Unutalım ve kısacası evet, herkesin anne baba olma hakkı var diye kabullenelim. Ama unutmayalım ki her çocuğun da kendini yetiştirmeye uygun yaşta anne babaya sahip olma hakkı vardır. Peki, bu hakkı kimler savunacak?
