Durumum gerçekten vahim. Bunun şaka yapılacak yanı pek kalmadı. Size geçen hafta da söz ettiğim gibi bendeniz 'tası tarraa' toplayıp Alaçatı'ya yerleşmiş bulunmaktayım. Deniz, kumsal, bahçe, çiçek, huzur vs. tamam da, mahallenin dört ayaklılarıyla gitgide yüz göz olmaya doğru giden bir samimiyetimiz var ki, işte bu beni çok korkutuyor. Ben o kadınlardan olmak istemiyorum yahu... Gece gündüz elinde kuru mama poşeti ve Baticon'la dolaşan, tüm hayatı kedi köpek beslemek, tedavi etmek, kısırlaştırmak ve katil belediyelerle, hayvansevmez insanlarla kavga ederek geçiren o kadınlardan... İnanın hayalimdeki gelecek böyle değildi. Ama bu şerefsizler var ya bu şerefsizler, üstüme üstüme geliyorlar. Yemin ederim inat gibi bahçenin sipsivri demirlerine tırmanıp içeri giren ve ben poposundan bahçe kapısına doğru ittirdikçe tüm ağırlığıyla çimlere yayılan bir köpeğim var şu an. Bizim sokağın 'soysuzlar çetesi'nin en çirkin elemanı kendisi. Geldi ve hayatımın orta yerine kuruldu. Bir de arkadaşlarıyla dalaşmış, bacakları ısırık içinde... Şimdi bu serseriyle nasıl ilgilenmeyeyim ben? Bahçeye her çıktığımda suratıma küçük Emrah gibi bakıp bakıp yarasını yalayan 'Ay çok halsizim, zaten dayak da yedim, eh biraz da açım,' ifadesiyle içimi kanırtan bir sokak serserisi... Offf işler sarpa sarmadan bir an önce şehre geri mi kaçsam? Gerçi orada da iki ayaklı vahşiler var. Benim sokak itlerimden çok daha tehlikeli!