'Hayat Devam Ediyor' dizisinden sonra 'Merhamet'e başladım. Bugüne dek hep masum karakterleri oynadım ama bu defa kötüyü oynuyorum. Çekingen bir çocuktum. İki farklı kişilik var benim içimde. Yengeç burcuyum, yükselenim Aslan. Yengeç diye nitelendirdiğim kişiliğim duygusal; Aslan tarafım ise her şeyi kontrol etmeyi seven, ilgi odağı olmaktan utanmayan, gururla dimdik ayakta duran bir kişiliği yansıtıyor. Annem oyuncu. İnsanların sırf o yaptı diye bir kalıp içersine girmeye çalıştığımı düşünmesini istemedim. Avustralya'dayken kamera arkası eğitimi alıyordum. Birkaç tane kısa film çektim fakat hayat bana oyunculuğu sundu. Annem oyunculuk konusunda hiç baskı yapmadı. "Neyle mutlu olacaksan onu yap" dedi. İngiltere'de doğup Türkiye'ye gelmek, sonra Avustralya'ya gitmek... Sanırım hayatımda her yere karşı aynı bağımlılığı hissediyorum, Kendimi bir yere ait hissedersem yaşadığım bütün arkadaşlıklarıma, ideallerime, ideolojilerime ihanet edecekmişim gibi geliyor. Ait olmama hissiyatıyla beraber, çok bağlı kalmayı sevmiyorum. Bir şeye tamamen kendimi verme konusunda kaygılarım oluyor ama bir ilişki için bu duygudan vazgeçmem gerektiğini biliyorum. Yoksa karşı tarafa her an gidebilirmişsin gibi hissettiriyorsun. Bir gün birisinin benim hayatımdan çıkabileceği ve onunla olan ilişkimin bitebileceği gibi bir fikir her zaman var kafamda ama bunu düşünerek yaşanmıyor. İlk adımı atmadan önce ilişki dediğimiz şey için çok daha fazla düşünülmeli. Birine aşık olduğumu itiraf etmem uzun sürer. 'Merhamet' dizisinde canlandırdığım 'Irmak'; çok hırslı, çok da kompleksli bir kız. 'Fırat', onun idealindeki adam ve ondan vazgeçmek istemiyor. 'Fırat' gibi bir sevgilim olsa, ben farklı davranırdım. "Sevgilim" dediğim adam iki gün boyunca telefonlarımı açmasa, ilişkimiz bitti varsayarım. Ben de 'Irmak' gibi bir iş yapacaksam, bir proje hayata geçireceksem; her şeyin hayal ettiğim gibi olmasını isterim. Bir karakter çıkardığım zaman kostümüne kadar her şeyiyle ilgilenmeyi severim. Bir şeyin oturmadığını düşündüğüm zaman gereken kişilere söylerim her zaman. 'Irmak', bana göre biraz daha sert. Mükemmeliyetçi bir insanım. Uzun süre bunun normal bir şey olduğunu düşünüyordum, sonra bir doktor arkadaşım "Sende mükemmeliyetçilik var ve bu aslında seni geri iten bir şey" dedi. Elime kalem aldığımdan beri resim yaparım. Küçükken karakalemle yarı insan-yarı hayvan fantastik karakterler çizerdim. Ancak mükemmel anatomi çizemediğim ve perspektifi gerçekte olduğu gibi yakalayamadığım için kendimi kötü hissettim ve boya kullanmaya başladım. Tamamen gerçeklikten kopmak ve kendimi biraz rahatlatmak için soyut çalışmaya başladım; uzamış vücutlar falan. Sonra hata yaptığımı fark ettim. Şimdi eski resimlerime bakınca, "Ben aslında resim yapabiliyormuşum" diyorum. Artık değişmeye çalışıyorum. Çünkü birçok işi 'mükemmel olmayacak' diye ertelediğimi fark ettim. Bu şekilde insan kendini de kabul etmeye başlıyor. Artık her şeyi kontrol edemeyeceğimi anladım.
