Genç adam kaza yapmış, aracı direğe bindirmiş; hem kendisi, hem otomobil dağılmış ama o kendisini düşüneceğine "Ne olur babama söylemeyin, gelmesin, beni bu halde görmesin" diye görevlilere yalvarıyor.
Çocukları korkutarak büyütmenin sonuçları bunlar. "Ölecek miyim, sakat mı kalacağım?" demiyor da, "Aman babam duymasın" diyor.
Baba korkusundan değil de, kendi canına değer verdiği için trafik kurallarına uysa, hız yapmasa, emniyet kemerini taksa; belki de o aracı o direğe toslamayacak zaten.

KENDİ KONFORUN İÇİN
Çocuklar evde dayak yeme korkusu olmadan; sigaranın, alkolün, uyuşturucunun kendi ciğelerini, beyinlerini çürüteceğini ve tüm yaşamlarını olumsuz yönde etkileyeceğini, zararın sadece kendilerine dokunacağını bilseler...
Erken yaşta yaşanacak cinselliğin; ileri zamanlarda son derece sağlıksız ilişkiler kurmalarına, daha doğrusu sağlıklı ilişki kuramamalarına neden olabileceğini düşünseler...
Okul denilen yerlerin, ebeveynler karne zamanı mutlu olsun diye kurulmadığını, kendi geleceklerini şekillendirmeye yardımcı kurumlar olduğunu idrak edebilseler...
Sorunlu okul hayatının, sorunlu bir gelecek demek olduğunu bir görebilseler...
Kısacası hayatı ana-babaları için değil, kendi konforlarını düşünerek yaşasalar; işler iki taraf için de daha kolay olacak.
Çocuk kendi sorumluluğunu kendisi yüklenecek, anne-babası sadece ihtiyaç duyduğunda ona destek verecek.

BABAN GEBERTİR SENİ
Ama bizde durum öyle değil işte... "Erkeklerle dolaşma, abin kafanı kırar." "Sigara içme, baban gebertir." "Sınıfta kalırsan, anan bacaklarını cart diye ayırır."
Korkularla büyütüyorsunuz çocuklarınızı.
Sindirmeyi, korkutmayı, had bildirmeyi, başını küçükken ezmeyi eğitim ve marifet sayıyorsunuz.
Ama sonra yeri gelince de birbirinize dönüp soruyorsunuz: "Biz neden böyle koyunuz?"