Görev tamam, bavul kapandı.
Kirliler torbada...
Pasaport çantada...
Bilgisayar yanımda...
Hava kırıldı galiba.
Kaç gündür bir soğuk, bir soğuk.
Ellerimi yakarcasına, beynimi oyarcasına...
Giyin, giyin yetmez mi? O derece yani. Kaskatı kesiverir adamı iki dakikada.
Şuradan şuraya yürütmez mi? Çok kavga etmişliğimiz vardır havayla. Boşuna, boşuna, hep boşu boşuna...
Niyeyse, tam giderayak deli gibi kalmak ister insan. Kararı sen versen de, planı sen çizsen de "Bir hata mı yapıyorum acaba?" hissi yayılır iliğine, kemiğine.

DEPRESİF DEĞİLİM
Kalırsan bir şeyleri kaçıracaksın, gidersen cayır cayır yanacaksın gibisine.
Sayılı gün, yine çabuk geçti işte, şimdi dönme vakti.
Dönmek...
Her defasında başaramayacağımı sandığım şeylerden biri.
Diğeri de beklemek sanırım ve başlamak ve bitirmek. Neyse.
Dönmek... Her defasında elim ayağım buz kesiyor, içim çekiliyor.
Sanki şekerim düşmüş gibi ellerim titriyor.
Aaa! Valla, depresif değilim bugün; neşeli olduğumu bile söyleyebiliriz.
Az önce kahvaltımı ettim. Üstüne bir de sigarayı bırakmaya karar verdim.
Demek ki yaşamaya, daha iyi yaşamaya fazlasıyla niyetliyim.
Hoop! Yok, öyle kaçmak!
Ben pes edecek, duvarın arkasına saklanacak biri miyim?

YİNE AYNI KORKU...
Biliyorum, reklamlardan sonra yüzde 100 kendimden emin olabilirim.
Sadece yine aynı korku, yine aynı sil baştanlık gerginliği, yine o tanıdık sahnelere dönüşün tedirginliği beni ısıran.
Çok özlemek, kavuşmak istemekle bir daha yüzünü görmek istememek durumlarının karışımı...
Çocukluğumdan beri gitmelerde cesurdum; dönmelerde ürkek. Belki de aile geleneğidir, kim bilir?
Döneceğiz de ne olacak değil mi? E, peki gideceğiz de ne olacak?
Dönmeyeceğiz de, ne edeceğiz değil mi?