Çanakkale Deniz Zaferi ve Şehitleri Anma Töreni; önceki gün saat 08.30'da Çanakkale'de Cumhuriyet Anıtı'na çelenk konulmasıyla başladı. Daha sonra 18 Mart Stadyumu'na geçildi. Cumhurbaşkanı'ndan başlayarak sırasıyla devlet büyüklerinin kutlama mesajları mikrofondan okundu. 5 yaşındaki bir çocuk konuşma yaptı, şiir okudu. Daha sonra Başbakan konuştu.

MATEM HAVASI YOK
Çanakkale Şehitleri Abidesi'nde yapılan törende ise Diyanet İşleri Başkanı, yurdun dört bir yanında her şehit için indirilen 250 bin hatmin duasını okudu. Fırkateyn, hücumbot ve helikopterlerin geçidi izlendi. Diğer illerde ise yine devlet erkanı, vatandaşlar ve öğrenciler; kapalı salonlarda bir araya geldiler. Günün önemine dair konuşmalar yapıldı, şiirler okundu vs. Kısacası bir anma törenini daha, klasik devlet protokolü içerisinde, sıkıcı konuşmalarla geçirdik.
Peki ya Anzaklar'ın torunları nasıl anıyorlar atalarını?
Her yıl Avustralya ve Yeni Zelanda'dan gelen 6 bin insan Gelibolu'daki sahilde toplanıyor. Sahile 5-6 bin kişilik portatif tribün ve iki dev ekran kuruluyor. Belgeseller, Anzak gazileriyle yapılmış röportajlar vs. yayınlanıyor. Anzaklar'ın torunları, bir gün öncesinden uyku tulumlarıyla sahilde toplanıyorlar. Geceyi o soğuk sahilde üşüyerek geçiriyorlar.
Sabaha karşı kalk borusuyla uyanıyorlar.
Şafak vaktinin muhteşem manzarası eşliğinde iki dakika saygı duruşunda bulunuyorlar. Dualar okuyorlar, ilahiler söylüyorlar. Ve en önemlisi; dedelerinin yıllar önce Gelibolu'ya attıkları ilk adımda neler hissettiklerini, nasıl öldüklerini adeta yaşıyorlar.
Şehit edebiyatı ve şehitler üzerinden politika yapmada üzerimize yok ama iş anmaya gelince her şey rutin ve sıkıcı!
Bu fotoğraf her şeyi özetliyor aslında. Savaştan daha yeni çıkılmış gibi hüzün ve matem havası var. Bizim törenlerdeki gibi "Bitse de gitsek" diye bakan gözler yok.