'İstanbul'un Son Sürgünleri' adlı kitaptan uyarlanan 'Sürgün' filmi; Kıbrıs sorunu yüzünden Türkiye-
Yunanistan ilişkilerinin kopma noktasına geldiği 1964 yılında başlıyor.
Kıbrıs'taki Türkler büyük baskılara maruz kalınca, Türk hükümeti Türkiye'de yaşayan Yunan pasaportlu Rumlar'ın sınır dışı edilmesi kararını alıyor. Yaklaşık 12 bin Rum, sınır dışı ediliyor. Bu sınır dışı edilenlerden biri de; kendisini Bizans'ın, Osmanlı'nın mirasçısı olarak gören başarılı Rum işadamı Sotiri'dir. 'Sürgün'; aslında Büyükadalı Sotiri'nin kızı 'Eleni' ile faytoncunun oğlu 'Sedat'ın, çocukluk yıllarında başlayan imkansız aşklarını anlatıyor.
Bu aşk, 16 Mart 1964 tarihli sürgün kararıyla trajediye dönüşüyor. Filmin yönetmeni Erol Özlevi, didaktik olmaktan özellikle kaçınmış ve politik mesajlarını çok zarif bir dilde vermiş.
Filmde; Rumlar ve Türkler'in müthiş dayanışmasından bolca bahsediliyor.
Yoğun politik içeriğine rağmen film, temelde etkileyici bir aşkın öyküsünü anlatıyor.
Büyükada sahneleri 'Keşke o dönemlerde yaşasaydık' dedirtiyor insana.
Başta Tolgahan Sayışman, Saadet Işıl Aksoy ve Mahir Günşiray olmak üzere tüm oyuncuların performansı çok iyi.
Elbette filmin eleştirilecek yönleri de var. Süre, öyküye göre uzun tutulmuş. Senarist Selin Tunç, elindeki müthiş etkileyici öyküyü, çok düz bir anlatımla kaleme almış sanki.
Bu müthiş öyküye epik sinema dili daha çok yakışırdı.
Fakat 'Sürgün', modern bir Yeşilçam filmi olarak çıkıyor karşımıza. Sanki Türker İnanoğlu, 'Sürgün'ün kurgusuna müdahale etmiş gibi duruyor. Eğer amaç modern bir Yeşilçam filmi çekmekse, bu başarılmış. Özelikle final sahnesinde Yeşilçam etkisini damardan hissediyorsunuz. 'Nerede o eski sıcak, samimi Yeşilçam filmleri' diyenlerdenseniz ve 1960'lı yılları siyasi açıdan merak ediyorsanız, 'Sürgün' tam size göre.