Göz kamaştıran flüoresan ışıkları altında onlarca kişi klavyelere gömülürken, parmakların azimle ve eşzamanlı bastığı tuşların sesleri odaya yayılıyor. Monitörler sigorta formları, zaman çizelgeleri ve müşteri hizmetleri e-postalarıyla titrerken, uzak diyarlardan görevliler ucuza getirilmek üzere Hindistan'ın bu köşesine gönderiliyor. Bu sahneye Hindistan'ın birçok kentinde, özellikle de ülke ekonomisini dönüştürüp çift basamaklı büyümeyi sağlayan bilişim teknolojisi devrimiyle özdeşleşmiş Bangalore ve Gurgaon gibi şehirlerde rastlanıyor. Fakat burada çalışan kişiler Hindistan'ın güneybatısında yer alan Karnataka Eyaleti'nde kırsal bir bölgedeki bu küçük kasabanın etrafında toplanmış köylerden gelen genç insanlardan oluşuyor. Onlar, bir avuç girişimcinin Hindistan'ın ekonomik mucizesinden pay alamamış uzak köşelerine dış kaynak kullanımının (outsourcing) yarattığı meslekleri taşımaya yönelik bir deneyin parçası. Yoğun çağrı merkezleriyle ülkede ekonomik patlamayı simgeleyen teknoloji şirketlerinde yalnızca bir milyon kişi çalışıyor. Ülkenin 1 milyarı aşan nüfusu düşünüldüğünde bu küçük bir sayı. Bu işlerin hemen hemen hepsi kentlerde. Fakat Hintlilerin yüzde 70'i kırsal kesimde yaşıyor. Hindistan büyük ölçüde, kırsal kitlelerin kentlere göçüne yol açabilecek kalkınmanın endüstriyelleşme safhasını ya atladı ya da buna daha ulaşmadı. Ülke, bu devasa kırsal kitleyi yoksulluktan nasıl kurtarabileceği konusunda henüz başarılı bir strateji belirleyebilmiş değil. Bazı iktisatçılar Hindistan'ın, büyük bir ekonomik güç olmak ve işsizler ordusuna istihdam sağlamak için hızlı bir kentleşmeye ihtiyaç duyduğunu ileri sürüyor. Ancak kırsal bölgelerde dış kaynak kullanımı büroları kuran Rural Shores adlı şirketin kurucuları işi insanlara götürmenin çok daha anlamlı olduğunu söylüyor. Şirketin müdürü G. Srinivasan, "Düşündük ki, 'Niye işleri köylere götürmeyelim?' Oralarda yetenek var. O insanları yetiştirebiliriz" diyor. Hindistan kırsalı, bir zamanlar ülke ekonomisi için boş bir ağırlık, geri kalmışlığın bir kalesi olarak görülüyordu. Ancak Hintli ve yabancı şirketler Hindistan'ın bu durgun bölgelerini farklı okuyup, görece ucuz motosikletler, cep telefonları ve mutfak aletleri için henüz keşfedilmemiş bir pazar olarak görmeye başladılar. Şimdi bazı işletmeler Hindistan kırsalına istekli ve motive olmuş büro çalışanı bulmak için bakıyor. Rural Shores şirketi çoğu lise mezunu ve hepsi bu küçük kasabanın etrafındaki köylerden gelen 100 genci işe almış. Şirketin şimdi üç merkezi var ama 5 yıl içinde ülke çapında merkez sayısını 500'e çıkarmayı hedefliyor. Kentlere göre çok düşük kira ve maaşlarla, şirket yetkilileri şehirlerdeki dış kaynak kullanma şirketlerinin yarı maliyetine iş yapılabileceğini söylüyorlar. Srinivasan, Bangalore'da çalışan aynı niteliklere sahip bir büro elemanının ayda 7 bin rupi (150 dolar) kazandığını söylüyor. Küçük kasaba ve köylerde 60 dolar asgari maaş mükemmel olarak niteleniyor. Bagepalli kasabasında çalışanların çoğu çiftçilerin çocukları ve liseyi de bitiren ilk kuşak. Pek çoğu için bir dış kaynak kullanma merkezinde iş bulmak hayal edilemez bir fırsat. 19 yaşındaki K. Aruna dul annesiyle ve kız kardeşiyle birlikte Bagepalli'nin hemen dışındaki bir köyde dar, çamurlu bir yolun kenarında yer alan iki odalı bir evde yaşıyor. Aruna, Rural Shores şirketinde iş bulana dek aile küçük çiftlikleriyle, iki ineklerinden elde edebildikleri gelirle geçiniyordu. Bazen üçü beraber ayda 20 dolar kazanmak için zorlanıyorlardı. Çoğu zaman sebze satın alacak paraları yoktu. Şimdi yeni işi sayesinde Aruna ayda 70 dolardan fazla kazanıyor. Aile yeni mobilya, sari (bir tür kadın giysisi) ve mücevher satın aldı. Köye boynuna taktığı iş tanıtım kartıyla geldiğinde köylüler Aruna'ya hayran hayran bakmışlar. Yeni aldığı küpelerine dokunurken Aruna, "Bu köyde bir büro işinde çalışan tek kişiyim. Bunun mümkün olabileceğini hiç düşünmemiştim" diyor.
