Kendi içinde bir kargaşa taşıyan maçtı. Daha şanslı, daha usta ve daha ne yaptığını bilen olarak Fenerbahçe, kalite artılarını harekete geçirerek 90 dakikadan mutlu ayrılmayı başardı. Kritik günlerdeler. Mönchengladbach deplasmanında kazanmaları yetmiyordu. Milli Takım arasında, hem teknik adamın, hem oyuncuların, hem de yönetimin rahat etmesini sağlayacak, bir yandan da tartışma "kargaşasının" da sonunu getirecek bir galibiyet daha gerekliydi.
13'te nefis bir kurgudan, keyifli bir gol çıktı. Sonrasında da top Beşiktaş'ın ayağındaydı ama oyun Fenerbahçe'nin kontrolüne meyillendi. Tipik İtalyan mantalitesi vardı. Skorun gücünü kullanıp, hatayı rakibin yapmasını beklemek. Beşiktaş'ın mücadele enerjisini sünger gibi çekerek, 40'ta Gökhan Gönül ile ikilediler.
Beşiktaş'ın temposu ikinci yarı ile birlikte düştü. İlk yarıdaki agresifliklerini ve yardımlaşmalarını kaybettiklerinde, bu kez Fenerbahçe orta sahayı pas yaparak geçmeye, hızlı hücumlarda rakibi az adamla yakalamaya başladı. Fernandes'in topla ilişkisini sınırlı tutarak, gol umudu için organize olmasını da engellediler Beşiktaş'ın...
Fenerbahçe'nin eksikleri var. Bunu giderecek isteğe de sahipler. Ancak çok tecrübeli oyuncuların, çok basit top kayıplarına neden olması gibi de garip bir sorunun içindeler. Beşiktaş'ın yarattığı tehlikelerin hemen hepsi, Fenerbahçe defansının karar yanlışlarından geldi. Belki de topu rakibe bırakmalarının nedeni de bu. Defans oyuncularına pas oynasalar, rakip daha çabuk pozisyon buluyor çünkü...
Elbette oyunun kahramanları var. Sadece Gökhan Gönül değil; Caner ve Meireles de hangi formayı giydiğini bilenlerden. Topal'ın öne oynama seçeneğini sürekli ertelemesi, Cristian'ın akıl oyunlarını perşembe maçında unutup, dün neredeyse tüm topları kaybetmesi, yanlış oynaması muhtemelen istikrar dengesizliğidir.
Alex tartışmasını sahada bitiren Fenerbahçe oyuncuları, artık taraftarlarına desteklenecek olan tek şeyin "çubuklu" olduğunu da hatırlattı. "Yapabiliriz" duygusunu, "yaparlar" şeklinde inanca dönüştüren sonuçlarla hizmete sundular.