Tevellüt yarım asra yaklaştı. Ucunda dolaşıyoruz. Bayramları çocukluğumuzda da gençliğimizde de tadında yaşadık. İçindeki keyifleri tattık çok şükür. Meslekteki yürüme senelerimizde, Bayram Gazetesi ile okurlar tanışır, bizler haber stresinden iki-üç günlüğüne de olsa uzaklaşırdık.
Öyle demeyin, müdürünüz Şansal Büyüka ise, her türlü sinirsel oluşumları bünyenizde barındırırdınız. Çok hassas ve titizdi Şansal ağabey. Kendisi de eski Fenerbahçe muhabiriydi, dolayısıyla aramızda bir haber yarışı da vardı. O kadar çok yardımı dokundu ki bizi de kendisi gibi detaycı yaptı, işimizde yükselmemizi bu eğitim ve görgü sağladı. Neyse, Bayram Gazetesi'ni Gazeteciler Cemiyeti çıkarır, iki veya üç günlük sayılarda, emekli ağabeylerimiz ile işsiz arkadaşlarımız kendilerine bir bütçe yaratırlardı.
Müthiş bir mesleki dayanışma gerçekleşir, sağlanan gelir ile Cemiyet tüm Türkiye'de etkinliğini sağlar, üyelerine maddi olarak da sahip çıkardı. Bu düzeni "para hevesi" bitirdi. Bayram reklamlarına göz dikenler, geleneği bitirdi. Gerekçelerini ise, "Halkın bayramlarda da iyi gazete okumaya hakları var" şeklinde açıkladılar. Bugün bile Almanya'da Pazar günleri gazeteciler çalışmaz.
İşin içine "para" girince, bayramlar çalışanlar için "tatil" anlamına ve hedefine dönüşünce, geçmişin aile sohbetleri, büyüklerin dergahına yastık koymak geleneği özellikle büyük şehirlerimizde yok olmaya başladı.
Dokunarak, görerek konuşmak yerine, sosyal ortamlardan paylaşımlar yaparak "görüştüklerini" sananlar arasında mısınız, bilemiyorum. Ama annemle yaptığım bir telefon konuşmasına gözyaşları ile misafir olan taksici arkadaşım hala aklımdadır. Annesini yeni kaybetmişti.. "Abi" dedi, "Hala sarılabiliyorken fırsatı kaçırma"... Fırsatınız varken büyüklerinize sarılın ve dokunun. Hayatı paylaşmak, geçmişi hatırlamak için vaktimiz azalıyor. İyi bayramlar.