Ameliyat tarihi 7'nci sınıfların SBS gününe yakındı. Kızım Sanem'e söylemedik. Çocuğun etkilenmesini istemedik çünkü. Ne zaman ki sınav bitti, "sadece 1 yanlışım var" diyerek müjde telefonu açtı, " tamam" dedik, "şimdi öğrenebilir." Arada olup biteni atlayıp, eve döndüğünde yazdığı mektuptan bir minik bölümü paylaşıyorum sizinle. "Babacım. Odana ilk girdiğimde sınavdan yeni çıkmıştım, gördüğün gibi, stresin de etkisiyle gerçekten bitap bir haldeydim. Seni kötü, neşesiz, yüzü asık göreceğimi düşünmüştüm. Bu düşüncemi gelir gelmez yok ettin! Beni bu süreçte en çok etkileyen şey, neşeli, esprili halinden bizi yoksun bırakmaman, bir de sık sık yataktan kalkıp dışarıya çıkıp dolaşman oldu. Beni "Hayatın gerçeklerini gör bakalım kuzucuk" diyerek acil servise götürdüğünde, etrafıma meraklı bakışlar atıyor, arada da kısa yorumlar yapıyordum. Fark ettiğim en belirgin şey, hasta refakatçilerinin yüzündeki elem dolu ifadeler oldu. O ifadeler farklı olsa da hepsi aynı düşünceyi yansıtıyorlardı. Yakınları bir an önce sağlığına kavuşsun ve buradan çıksın istiyorlardı belli ki. Ne kadar güzel olursa olsun sonuçta hastane. Umarım bir an önce sen de diğerleri de iyileşip çıkar oradan." 13 yaşında bir kız çocuğunun özellikle de "acil servisi" dolaşınca duygularını dile getirişi böyleydi işte. Geceler boyu o acil biriminde dolaşıp durup, inceleyip gözleyince, ben de kendi payıma bin dolu şey öğrendim. Diyeceksiniz ki, "elli defa programda, 150 defa yazılarında yazdın zaten acil servisleri. Yeni ne olabilir ki?" Ama kazın ayağı öyle değil. Bugüne kadar genellikle ya çok önemli bir olayı takip için girmeyi zorlardık ya da "baskın yapar gibi" dalıp, çekip çıkardık. Kâh doktorlar, güvenlikçilerle kapışır, kâh hasta yakınlarıyla dalaşırdık biliyorsunuz. Oysa bu defa "hasta muhabir" olarak, "içerinin" bir adamı olarak doktor, hemşire, güvenlikçi refakatinde rahatça, legal halde dolaştım durdum.
ACİLE GİRME NUMARASI
Kurşunla yaralanma, bıçakla deşilme, sıkışmalı trafik kazası, yüksekten düşme, zehirlenme, boğulma, darp, alkol, uyuşturucu koması şu bu derken 50 türlü marazanın kurbanı olanlar ve aniden hastalanıp hastaneye koşanlar. Tüm gün boyu bekleyip polikliniklerde sıraya girmemek için "acil hasta" numarası yapanlar, doktora, sağlıkçıya daha başından "arıza çıkarmaya" meyilli refakatçiler, 1 hastanın yanında 8-10 kişi servise, odalara dalmak isteyenler. Bunun yanı sıra hekimlerin ve yardımcı sağlık personelinin bitmez tükenmez nöbetleri, yorgunluk, bitkinlik, perişanlık ve karşıdan dalga dalga çarpan huysuzluk. Sadece bir gece içinde olup bitenleri yazmaya kalksam gazetenin bütün sayfaları yetmez. Bu sıcağa kar mı dayanır? Bunca vaka, bunca yaralı, hasta, refakatçi, hasta yakını uyyyyy.
KIYAMAM BEN KIZIMA
Çocuğum doktor olsun ister miyim dersiniz? Hiç sanmam, çünkü kıyamam. Zaten o da bana kıyamamış olmalı ki mektubunun son cümlesinde söyle yazıyor: "Hastaneden dün çıkmışsın, kendini iyi hissetmen sevindirici. Peki, bugün nasılsın? İyi olmanı umut ediyorum. Hastanede hep yataktan çıkıyordun, evde sabit duruyor musundur acaba? En kısa zamanda okulun gezisi bitsin de seni göreyim istiyorum. Hastane dışında bir mekanda görüşmek üzere!"
NİYE BE GÜZEL KIZIM
Dünyalar güzeli bir genç kızı baygın halde sedyeyle getiriyorlar. Tıp Fakültesi 4'üncü sınıf öğrencisiymiş. Sevgilisi de kendisi gibi tıp öğrencisi. Aralarında artık her ne olduysa kız birbiri ardına hapları yutup intihar etmiş. Ev arkadaşı durumundan şüphelenip hastaneye kaldırmış. Uyandığında sohbet ediyor, kızıyorum yaptığına. Sevgilisi ise hepimizin yakından tanıdığı cok ünlü bir profesör ve eski dekanın oğlu çıkıyor.
