Düne kadar kavga; il olmak üzerine yürüyordu. Doğduğumda Zonguldak'ı, plakanın son numarası; 67 diye ezberlemiştik. Sonra Türkiye değişti, il sayısı da değişti; 81 oldu. Derken yerel yönetimlerin artan önemi ve arttırılan gücüyle paralel; büyükşehir belediyeleri gündeme geldi.
Hizmet belediyeciliğinin ana yürüyüş adımları, bu yapılanma içinde filizlendi, yeşerdi, serpildi... Vardığımız noktada "marka şehirler" kavramına ulaştık. Bu süreçte toplum algısında "büyükşehir iyi bir şeydir" değeri oluşunca, talepler de farklılaşmaya başladı.
Önümüzdeki dönemde 13 il daha büyükşehir belediyesi haline getiriliyor. Bunu "gereksiz" diye eleştirenler var. Hatta "bizden ne köy olur ne kasaba ama yine de il olmak istiyorum" zihniyetinin bu defa "büyükşehir" talebine dönüşerek ek yük getireceği de eleştiri konuları arasında.
Gözden kaçırılan şu ki Türkiye'deki şehir kavramı, bundan 10 yıl önceki fert başına 2500 dolarlık geliri olan ulusun taleplerini aştı. Hizmet belediyeciliği dahi eskidi, yerini sosyal, kültür, yaşam tarzı, kalite taleplerine bıraktı. Büyükşehir, sadece bir "belediye örgütlenme biçimi" değil, aynı zamanda daha iyi kent taleplerini karşılamanın yönetim aracı haline geldi.
Yeni kurulacak 13 büyükşehir, eğer hemşeriliği bir üst zihin yapısına taşıyacak ise, iyi bir şeydir. Fakat büyük şehir olmayı, kent rantlarına dair küçük hesap oyunu gibi algılıyorsanız; kötü bir şeydir. Bana göre 16 mevcut büyükşehir örneği, daha yaşanılır kentler oluşturmamıza yardım etmiştir. Kentsel dönüşümü inşaat projesi gibi algılayanlar açısından büyükşehir, tartışılabilir.
Ancak iddiamız birinci lig ülke olmak ve marka kentler oluşturmak ise, büyükşehir belediyeciliği bu amaca daha fazla hizmet edecektir. Büyükşehir, şehri büyütmek kadar, geliştirmektir zira...