Ben böyle Cumhuriyet Bayramı kutlaması görmedim. Çocukluğumun bayramları gibiydi.. İki gün, iki gece.. Coşkuyla, sevinçle, heyecanla ve en önemlisi, el ele.. Yediden yetmişe.. Acısını çıkarırcasına!. Neyin mi? 86 yıl önce, Cumhuriyet'in ilan edildiğine dair müjdeyi bir gün geç haber almanın.. Haber bir gün gecikince, bayram da bir gün gecikmiş.. O gün bugün gelenek haline gelmiş, bu kutlama.. 28 Ekim, devlet töreni.. Sivil ve askeri erkan, okullar, halk meydanda.. Atatürk Anıtı'nın çevresinde.. Çelenkler, konuşmalar, marşlar, geçit törenleri.. Görünce şaşırdık, "ne oluyor" diye.. Meğer bayramın başlangıcıymış! Denizde ve karada iki gün kutlanan Bayram'ın.. Ama ne kutlama.. Sokaklar, evler, tekneler bayraklarla donanmış.. Sergiler açılmış.. Sokak sergileri.. Miniklerin elleriyle boyadıkları Atatürk'le el ele, "Biz Atatürk'çüyüz!" panoları..
Sonra.. Ertesi gün, 29 Ekim sabahı.. Erkenden başlayan hummalı bir çalışma daha.. Meydana açılan o daracık sokaklardan masalar taşınıyor. Civardaki tüm lokantalar akşamki kutlamalar için seferber olmuş.. Yine Anıt'ın çevresindeler.. Açık büfeler kuruluyor. Her yer kırmızı beyaz.. Masaların örtüleri bile.. Bir heyecan, bir sevinç.. Tüm kasaba yediden yetmişe sahilde.. İğne atsan yere düşmez!. Bir şenlik, bir cümbüş!
Onuncu Yıl Marşı.. Hep bir ağızdan.. Yüzlerce, binlerce bayrak dalgalanıyor, sevinç ve gözyaşı birbirine karışıyor. Bir yanda davul zurna, bir yanda orkestra.. Gece boyunca marş en az beş kez yinelendi. Hep birlikte gururla, sevgiyle, keyifle söyledik.. Türküler, şarkılar, danslar, oyunlar.. Kolbastı.. Fener alayı, havai fişek gösterileri.. Anlatmak değil, yaşamak gerek.. Bu nasıl bir kasaba? Bu nasıl bir halk? Bu kadar mı dost, bu kadar mı yakın, bu kadar mı saygılı olunur, misafirlere?
