"
Bir tas hoşaf, biraz ekmek ve gün batmadan öleceğini bilmek… Dünyanın en leziz yemeklerini yiyemediniz ama en temiz olanını yediniz… Ruhunuz şad olsun, Çanakkale Kahramanları"
Ayşe Merç Bilginan
Yaşananları anlatmak için, bazen konuşmak için kelimeler, yazmak için kalem yetersiz kalır. Yazacak ve konuşacak, haykıracak çok şeyin olsa bile… Duygunla, vicdanınla, yaşamın anlamına dair muhasebenle baş başa kalırsın. İşte o zamanlardan birini yaşıyorum şimdilerde… Çanakkale'de yaşananların yüzüncü yılında, yemeğe dair bir şeyler yazabilmek çok zor geldi. Son yıllarda özellikle Çanakkale zaferinden bahsedilirken; askerin giyimi ve yedikleri, aslında yiyemediği yiyecekler boyutunda daha fazla bir anlam ifade etmiştir.
Bana öyle geliyor ki o anda cephede olanlar için de yemek öncelikli değildi.
Öncelikleri vatanı korumak, sağ salim evine ve sevdiğine kavuşmaktı. Belki de şehit olmaktı bu uğurda… Nitekim o dönemki destanlara, şiirlere, anılara bakıldığında yemeğe dair öyle pek bir serzenişe rastlanmaz. Aç, susuz, uykusuz ama vatan sevgisi ile kazanılmış bu zafer için orada mücadele eden vatan evlatlarını minnetle, şükranla anıyorum.
Şu yemek için mi yaşamak, yaşamak için mi yemek döngüsünün geçerli olmadığı ender durumlardan biridir; Çanakkale'deki durum… Yemek önemli değildi…
Savaşan insanın, bebeğin, çocuğun, yaşlının, hastanın her ne sebepten olursa olsun; yemeğe ulaşamaması kadar büyük bir insani sorun olmasa gerek, şu yaşamda… Çanakkale savaşının akıllara, vicdanlara seslendiği böyle günlerde, yukarıdaki gerçekleri bilip, buna rağmen yemeğe sadece lezzet, çeşit, uyum, yenildiği yer vs. açısından bakmak bana pek uygun görünmüyor. Yemeğin en çok gerekli olduğu, en çok hak edildiği zamanlarda, ondan yoksun kalmak, insanlığın en büyük çıkmazlarından birisi olsa gerek… İnsan olabilmenin erdemi gereği; dil, din, ırk, para, menfaat vs. gibi her ne sebepten olursa olsun; insanoğlunun savaşlardan dolayı ölmemesi, aç kalmaması dileği ile…
